25 Feb 2013

မာရ္နတ္၏ ပထမစစ္တပ္

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

မာရ္နတ္ဟု ဆုိလိုက္သည္ႏွင့္ အဖ်က္သမား၊ အဖ်က္တရားဟူ၍ ဗုဒၺဘာသာ၀င္တို႔ ခ်က္ျခင္း သိၾက၏။ မာရ္ဆိုသည္မွာ “မာရ”ဟူေသာ ပဠိမွ ဆင္းသက္လာသည့္ ပါဠိသက္ ျမန္မာေ၀ါဟာ ရျဖစ္ ၏။ ေသတတ္ သည့္သေဘာ၊ ေသေအာင္သတ္တတ္သည့္သေဘာကို မာရ(မာရ္)ဟု ေခၚေပသည္။ လူကိုသတ္သည့္ မာရ္ကို လူသတ္သမား၊ စိတ္ကိုသတ္သည့္မာရ္ကို စိတ္သတ္ သမား ဟု ေခၚႏိုင္ေပသည္။ လူကိုလည္း သတ္၊ စိတ္ကိုလည္းသတ္သည့္မာရ္က ငါးပါးရွိရာ ၎တို႔မွာ ေဒ၀ပုတၱမာရ္၊ ကိေလသာမာရ္၊ အဘိသခၤါရမာရ္၊ ခႏၶမာရ္ႏွင့္ မစၥဳမာရ္တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ေဒ၀ပုတၱမာရ္ဆိုသည္မွာ အားလံုးသိၾကေသာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္၏ အထက္ဆံုးနတ္ျပည္ ျဖစ္သည့္ ပရနိမၼိတ၀ႆ၀တီနတ္ျပည္ရွိ မာရ္နတ္သား ပင္ျဖစ္သည္။ ၎မာရ္နတ္သည္ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ လူထိုထိုကို သံသရာျပတ္ေၾကာင္း အလုပ္လုပ္ျပီဆုိသည္ႏွင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ယင္းအလုပ္ မေအာင္ျမင္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးေလေတာ့၏။ သူ႔ေႏွာင့္ယွက္ မႈ ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ ထိုသူ ဘ၀မ်ားစြာ ေသရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာရ္နတ္ကို “မာရ=မာရ္=သတ္ျဖတ္သူ၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သူ”ဟု ေခၚေပသည္။ 

မာရ္နတ္မင္းၾကီး ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးလိုက္ပံုကိုေျပာရလွ်င္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသား တရားအားထုတ္ရန္ ေတာထြက္ခ်ိန္တြင္ “ခုနစ္ရက္ၾကာလွ်င္ စၾကာမင္းၾကီး ျဖစ္ရ ပါေတာ့မယ္။ ယခုလို ငယ္ရည္ငယ္ေသြးအခ်ိန္္ဟာ ကာမဂုဏ္ေကာင္းမ်ား ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီး ခံစားရမယ့္အခ်ိန္ပါ။ တရားရွာတယ္ဆိုတာ အုိမင္းရင့္ေရာ္မွသာ ရွာတာပါ မင္းသား၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ပါ။ ေတာ မထြက္ပါနဲ႔“ဟူ၍ ေသြးေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ အေလာင္းေတာ္ ဘုရားျဖစ္ခါနီးအခ်ိန္တြင္လည္း ဖန္ဆင္း ထားေသာ တပ္မတစ္ေထာင္တို႔ျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ တိုက္ခိုက္ ခဲ့ေလသည္။ ဘုရားျဖစ္စ အခ်ိန္တြင္လည္း “အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္လိုခ်င္တာ ရေနျပီပဲ။ တျခားသူေတြကုိ တရားေတြ လိုက္ေဟာမေနပါနဲ႔။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူပါ။”ဟူ၍ ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့ျပန္ေလ သည္။ ကိေလသာမာရ္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ ကိေလသာစိတ္မ်ားျဖစ္ျပီး ခႏၶမာရ္က ေသျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္သည့္ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္၊ မစၥဳမာရ္က သတၱ၀ါအားလံုး၏အဆံုးျဖစ္ေသာ ေသျခင္းတရား၊ အဘိသခၤါရမာရ္က ကုသုိလ္၊ အကုသိုလ္ကံရားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ 

 ေဒ၀ပုတၱမာရ္နတ္ကလည္း သတၱ၀ါတို႔ နိဗၺာန္ႏွင့္ေ၀းေအာင္ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းေနသလုိ သတၱ၀ါတို႔၏ အတြင္းအဇၥ်တၱသေဘာ(မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ေလ့ရွိသည့္ မေနာစိတ္ ကိေလ သာမာရ္) ကလည္း နိဗၺာန္ကို မျမင္ရေအာင္ အျမဲပင္ ကားဆီးေနေပသည္။ ၀ဲၾသဃ သံသရာမွာ ရည္မွန္းခ်က္မပါဘဲ က်င္လည္ေနၾကရသည္သာ မ်ားေလသည္။ သတၱ၀ါအမ်ားကို ထာ၀ရေအးခ်မ္းရာ နိဗၺာန္သုခ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ကားဆီးထားသည့္ မာရ္နတ္၏စစ္တပ္ၾကီးမ်ားမွာ အလြန္အင္အားေတာင့္ တင္းေပ၏။ တပ္မၾကီးမ်ားသဖြယ္ ခိုင္မာေတာင့္တင္းျပီး တရားအားထုတ္သည့္ေယာဂီ၌ “သဒၶါ၊ သတိ။ သမာဓိ၊ ၀ီရိယ၊ ပညာ” ဟူေသာ နိဗၺာန္ရရွိေရး တုိက္ခိုက္ၾကသည့္ ဗုိလ္ငါးပါး အင္အား မေတာင့္တင္းပါက မာရ္နတ္၏ တပ္မၾကီးမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ မာရ္နတ္၏ ဤတပ္မၾကီးမ်ားကို ဗုိလ္ငါးပါးျဖင့္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနသည့္ ေယာဂီပင္လွ်င္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ အထူးသတိရွိရသည္ျဖစ္ရာ တရားကို မယံုၾကည္၊ ခႏၶာကုိ အတၱျဖင့္မွီ၍ သတိ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယတရားတို႔ကင္းေနေသာ အႏၶပုထုဇဥ္တို႔ကား မာရ္နတ္၏တပ္မၾကီးမ်ားကို ရန္သူဟုပင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိမိ၏မိတ္ေဆြ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားအျဖစ္ မွတ္ယူေနတတ္ၾကေလသည္။ ရန္သူကို မိတ္ေဆြအမွတ္ျဖင့္ ေပါင္းေဖာ္မိသူမွာ မိမိေပါင္းေဖာ္မိေသာ ရန္သူ၏သတ္ျခင္းကို ခံရသလို ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရသည့္ ပုထုဇဥ္၏အျဖစ္ကား စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေခ်သည္။ 

“ငါးအာ႐ံုအင္အစု၊ ခင္မႈႏွင့္ေန႔ကုန္၊ နင္ယခုေမ့ပံုလို၊ ေတြ႔မၾကံဳစခန္း၊ ပါယ္ေလး၀ ေသာက ဘံုမွာ၊ ေမ်ာရ႐ံု ရွိေတာ့ခမန္း”ဆိုသည့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး အဆံုးအမအတိုင္း ငါးပါးအာ႐ံု ကာမဂုဏ္တုိ႔ကို တဏွာျဖင့္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ ေမာဟအေမွာင္ထုေအာက္မွာ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး ေမာ္မဆံုးႏိုင္ သည့္ ပုထုဇဥ္၏အျဖစ္ကား မ်က္ကန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနသူပမာျဖစ္ေတာ့၏။ ပုထုဇဥ္တို႔မွာ အဆင္းလွေတာ့ ၾကည့္လိုခ်င္၊ အသံသာေတာ့ နားဆင္ခ်င္၊ အနံ႔ေမႊးမူ နမ္း႐ွဴခ်င္၊ အရသာေကာင္းမွ စားလိုလွ၍ အေတြ႔အထိ ေကာင္းေကာင္းတြင္ လဲေလ်ာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္သည့္ ေလာဘ၏ေစခိုင္းရာအတိုင္း အာ႐ံုေခၚရာ ေနာက္သာ လိုက္ေနၾကျပီး ေသေန႔ကိုေမ့ထားကာ သတိတရားေတြပါး ပါရမီကုသိုလ္တရားဆို နားျဖင့္ပင္ မၾကားလိုခ်င္ေအာင္ ကားဆီး၍ထားေနသည့္ မာရ္နတ္၏ပထမစစ္တပ္ၾကီးမွာ ကာမဂုဏ္ငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားတုိ႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ 

“လွတာမက္ေတာ့ ညစာခက္”ဆိုသလို လွတာေလးေတြ ၀တ္ခ်င္ၾကလို႔၊ လွတာေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ၾကလို႔၊ လွေနတာခ်င္း ျပိဳင္ခ်င္ေနၾကလို႔ အလွကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ေစ်းတက္လို႔ ေနၾကကုန္ျပီ။ မည္မွ်ပင္ တက္ေနပါေစ ညစာသာအခက္ခံၾကမည္၊ အလွေတြကုိေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။ မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕မွာလည္း အဆင္းကေလး လွေနပါေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္း ျပလိုေနၾက ၍ ေက်ာက္ေခတ္က လူသားပမာ လံုလံုျခံဳျခံဳ၀တ္ႏိုင္ပါေသာ္လည္း အသားကို ေလတိုးခံေနၾကေတာ့၏။ မေပၚ႐ံု တမယ္ ေဖာ္ေနၾက သည္မွာ ေခ်ာ္လဲလို႔ပင္ မေတာ္ျပီ။ မုဒုလကၡဏဇာတ္ေတာ္မွာ မိဖုရားၾကီး မေတာ္ လို႔ ေပၚတာေတာင္ အဘိညာဥ္ စ်ာန္ရသည့္ ရေသ့ၾကီးမွာ စ်ာန္ေလွ်ာ၍ ေျမၾကခဲ့ရဖူး၏။ ယခုလို အျပိဳင္ေဖာ္ေနၾကသည္တြင္ ကိေလသာစ႐ိုက္ ႏြားႏွယ္လိုက္သကဲ့သို႔ျဖစ္ကာ မာရ္နတ္မင္း အၾကိဳက္ျဖစ္ေတာ့၏။ ေၾသာ္…ကိေလသာမာရ္နတ္မင္း ႐ူပါ႐ံု(အဆင္း)ျဖင့္ မေသေသေအာင္ ဖို႔သတ္လုိ ႔ေနေခ်သည္။ 

အိုအိုေအးဟု ေခ်ာ့သိပ္မွ အိပ္တတ္သည့္ ကေလးအရြယ္မွစ၍ သာယာျငိမ့္ေျငာင္းသံစဥ္ တို႔ကိုသာ နားေသာတ ဆင္လိုခဲ့ၾက၏။ တဏွာျဖင့္ တပ္မက္ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ ေသာတျဖင့္ ျငိမ့္ကာ ေျငာင္းလိုသလို အခဲမေက်မႈကိုလည္း ေဒါသျဖင့္ ဟစ္ၾကျပန္ေလသည္။ ေမာဟအေမွာင္ ဖံုးသျဖင့္လည္း ဘာရယ္ညာရယ္ မသိ၊ ထႂကြကာ ကခုန္ၾကျပီး နားေသာတ မျငီးႏိုင္ၾကေပ။ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အုန္းအုန္းဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းသံ ၾကားလိုက္ပါလွ်င္ ေသာတ နားအကူျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ေအာင္ မာန္နတ္မင္းက အ႐ူးထ ျမဴးႂကြေစေလသည္။ သာယာျငိမ့္ေျငာင္း၊ မသာယာ မျငိမ့္ေျငာင္းေသာ္လည္း သဒၵါ႐ံု(အသံ) အေပါင္း အေဖာ္ျပဳကာ သံသာရာ လမ္းအေဟာင္းမွာ သာ နားေသာတ ကိန္းေအာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ေနေအာင္ မာရ္နတ္မင္း သြတ္သြင္းေနေခ်သည္။ 

ထံုေမႊးကာၾကိဳင္သည့္ရနံ႔ကိုသာ ဃာန(ႏွာေခါင္း)က ယိမ္းကာယိုင္ေလသည္။ မေမႊးမၾကိဳင္ ပုပ္ေစာ္ နံပါက ေဒါသျဖင့္ ႐ွဴးရွဲထကာ တရႊင္းရႊင္း မႈတ္ထုတ္ပါေတာ့၏။ ဘယ္ပန္းရနံ႔ ညာပန္းရနံ႔ဟူ၍ ဃာနက နမ္းမ၀လွကာ ဆံေကသာကိုလည္း သင္းၾကိဳင္ေနမွ၊ မ်က္ႏွာျပင္တြင္လည္း သင္းပ်ံ႕ေနမွ၊ ခႏၶာကိုယ္အကုန္လံုး ေမႊးထံုေနမွ ဃာနက သေဘာက် သည္ျဖစ္ရာ ဆံေကသာ၌လည္း စြတ္လိုက္ရသည့္ ေခါင္းေမႊးဆီ၊ မ်က္ႏွာျပင္၌လည္း လိမ္းျခယ္လိုက္ရသည့္ ေရာင္စံုအေမႊးပန္းခ်ီ၊ တစ္ကုိယ္လံုးတြင္လည္း လိမ္းက်ံလိုက္ရသည့္ အေမႊးအလွဆီတို႔ျဖင့္ လိမ္းျခယ္ကာ သ,ေနၾကရသည္မွာ မာရ္နတ္မင္း၏ ဂႏၶာ႐ံု(အနံ႔) သတ္ကြင္းအတြင္း လည္စင္းလို႔ ခံေနရေခ်သည္။ 

ဇိ၀ွါဆိုေသာ လွ်ာကလည္း ရသတဏွာ အားၾကီးလာပါလွ်င္ ေတာ္ထဲက ၾကက္၊ ငွက္၊ ၀ွက္ မဆိုထားႏွင့္ အိမ္ထဲက ေခြး၊ ေၾကာင္တို႔ကိုပင္ သတ္စားဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ေခ်။ ေရွးအခါက ႏြားသတ္သမားတစ္ဦးသည္ အမဲသားမပါလွ်င္ ထမင္းမစားတတ္သူျဖစ္ရာ တစ္ေန႔သ၌ အမဲသားဟင္းမပါ၍ ေနာက္ေန႔သတ္မည့္ႏြားကို အရွင္လတ္လတ္ လွ်ာကိုျဖတ္ျပီး ေၾကာ္ခ်က္ စားေသာက္မိျခင္းေၾကာင့္ ပထမေဇာေစတနာ အက်ိဳးေပး သျဖင့္ စားေနဆဲ ထမင္းပန္းကန္ ထဲသို႔ သူ၏လွ်ာ ျပတ္က်ေသဆံုးကာ အ၀ိစိသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။ လွ်ာဆိုသည့္အတိုင္း အရသာေကာင္းမ်ားကိုသာ ထာ၀စဥ္ရွာေဖြေနေတာ့၏။ စားဖို႔လည္းရွာ ရ၊ ေသာက္ဖို႔လည္း ရွာရ၊ မ်ီးဖို႔လည္းရွာေနၾကရသည္မွာ လက္ႏွစ္လံုးခန္႔သာရွိသည့္ ယင္းလွ်ာေၾကာင့္ပါ တကား။ ေ၀ဒနကၡႏၶာနာမ္က ထုိလွ်ာျဖင့္ ၾကားခံထားျပီး လာသမွ်အရသာကုိ ျမိန္သွ်က္လို႔ သြားေရက်ကာ လည္ျမိဳမွ အူအတြင္းသို႔ သတိဉာဏ္ကင္းစြာ သက္ဆင္းႏိုင္ဖို႔အေရး မာရ္နတ္မင္းက ရသာ႐ံု ေၾကာ့ ကြင္းျဖင့္ ရစ္ပတ္လို႔ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေတာ့၏။ 

ပါးလႊာလွသည့္ ကုိယ္ကာယကလည္း အျပင္ဆံုးအလႊာဆိုသည့္အတိုင္း အရင္ဦးဆံုး အထိအေတြ႔ရသည့္ အရာပီပီ အသိမ္ေမြ႔ဆံုး ႏူးညံ့သည့္အရာမ်ားကိုသာ ထိေတြ႔ခံစားလိုလွ ၏။ ေဖာင္းေဖာင္ အိအိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျငာင္းျငိေနမွ ႏွဴးႏွတ္ထိသိခ်င္လွသျဖင့္ ယုန္ေမြး၊ သိုးေမြး၊ ပိုးေမြးတို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား သည့္ အ၀တ္အစား ေပ်ာင္းေပ်ာင္းအိအိမ်ားကိုသာ ၀တ္လိုလွေပ၏။ ျဖစ္ႏိုင္ပါက ေႏြးေထြးႏူးညံ့သည့္ ကတီပါျပင္သာ ကမၻာတခြင္ ခင္းထားလိုလွသည္။ သင္းပ်ံ႕ သည့္ ပန္းေမြ႔ယာမွာ ႏွစ္ကိုယ္မခြါ ခ်စ္သက္လ်ာႏွင့္ တီတီတာတာ စကားေတြေျပာရင္း ေထြးဖက္ကာ အိပ္စက္ေပ်ာ္ေနေအာင္ မာရ္နတ္က ေဖာ႒ဗၺာ(အထိအေတြ႔)အာ႐ံု ညြတ္ကြင္း ျဖင့္ ကိေလသာမိႈင္းကာခ်ကာ ဉာဏ္အျမင္ ကန္းေစပါေတာ့သည္။ 

မာရ္နတ္၏တပ္ေတာ္မွာ အမ်ိဳးအေဖာ္ ဆယ္ပါးရွာရာ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ ဟူေသာ ကာမဂုဏ္ငါးပါးျဖင့္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္သည့္ ပထမတပ္မၾကီးသည္ ၾကီးမားထည္၀ါလွပါ၏။ သတိ ဉာဏ္ခိုင္ခံ့၍ ၀ီရိယကုိ မ႑ိဳင္ျပဳကာ သမာဓိႏွင့္သဒၶါ အျမဲမခြါေဆာင္ထားမွ မာရ္နတ္မင္း ညြတ္ကြင္း က လြတ္ကင္းေအာင္ အားထုတ္ႏိုုင္ေပမည္။ ျမင္ကားျမင္၏, မၾကည့္၊ ၾကားပါလွ်င္လည္း နားမဆင္၊ နံပါမူ လည္း နမ္းမ႐ွဴ၊ ေကာင္းေနက လည္း မေတာင္းတဘဲ ထိေနေသာ္လည္း တဏွာ ဒိ႒ိတို႔ျဖင့္ မကပ္ျငိရေအာင္ ဗိုလ္ငါးပါး မဂၢင္တရားတို႔ျဖင့္ သတိထား ႐ႈပြားၾကပါကုန္။ ထူထည္းလွသည့္ ကိေလသာကို ယခုမၾကာ အသိတရားႏွင့္ ဉာဏ္ဓားျဖင့္ အလႊာပါးေအာင္ အခါခါ ႐ႈပြားရပါမည္။ ကိေလသာတို႔ကို ဒါနျဖင့္ လည္း ခြါခ်၊ သီလျဖင့္လည္း ကြာက်ေစကာ ဘာ၀နာျဖင့္လည္း မျပတ္မလပ္ အထပ္ထပ္ အခါခါ ႐ႈပြားက်င့္ၾကံရာ၏။ ျမင္ေနက ျမင္သိ၊ ၾကားပါက ၾကားသိ၊ နံပါက နံသိ၊ စားပါက စားသိ၊ ထိပါက ထိသိ ဟူ၍ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ျဖစ္ပ်က္ဟန္ကို သေဘာအမွန္ဆိုက္ေအာင္ ယထာဘူတဉာဏ္ႏွင့္ ခဏိက သမာဓိတို႔ျဖင့္ ထင္ရွားရာတစ္ခုခုသာ ပိုင္ႏိုင္စြာ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါ လွ်င္ ကတဉာဏ္ ျပီးေစႏိုင္ေပသည္။ 

 စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား မာရ္နတ္၏ပထမစစ္တပ္ကို ဗိုလ္ငါးပါးမဂၢင္ တရားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၾကရန္အလို႔ငွါ သတိတရားျဖစ္ေစေၾကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းေစတနာထားျပီး ဤေဆာင္း ပါး ေရးသားလိုက္ရေပသည္။ 
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

အျပည့္အစုံသုိ႔

6 Feb 2013

ႏုိင္ငံ့အမတ္ေကာင္း


“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”

ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”ဆိုသည္မွာ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို အမွန္တကယ္အလိုရွိေသာ စိတ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္ျပီး မည္သို႔အက်ိဳးရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ကိုလည္း ေျမာ္ျမင္သိရွိ ကာ ထိုအတိုင္း လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူပင္ျဖစ္၏။


မင္း ဆိုသည္မွာ သမၼတဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ တြင္ ျပည္သူ႔အေရးဆံုးျဖတ္ရာ၌ ဘုရင္၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္မႈက လြန္စြာအေရးပါ၏။ ဤသို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္ေရးအတြက္လည္း ဘုရင့္ပညာရွိအမတ္တို႔က အၾကံဉာဏ္မ်ားေပးၾကရ ၏။ ပညာဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိေသာဘုရင္ျဖစ္ပါက ပညာရွိအမတ္တို႔၏အၾကံဉာဏ္ကို ကိုယ္တိုင္ဆင္ျခင္ေထာက္႐ႈ၍ဆံုးျဖတ္ကာ ျပည္သူမ်ား ခ်မ္းသာပြားရေပသည္။ ဉာဏ္အေျမာ္ အျမင္နည္းေသာ ဘုရင္ျဖစ္ပါက ပညာရွိမွဴးမတ္တို႔၏ အၾကံဉာဏ္တစ္ခုသာလွ်င္ အားထားရာ ျဖစ္သလို ဘုရင္က စိတ္လိုက္မာန္ပါျဖင့္ မိမိအလိုတစ္ခုကိုသာၾကည့္ဆံုးျဖတ္၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားသြားပါက ျပည္သူမ်ား ဒုကၡပြားၾကရေပသည္။ ထိုစနစ္တြင္ ပညာရွိအမတ္မ်ားသည္ မင္းႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ လြန္စြာအေရးပါသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ပညာရွိမွဴးမတ္တို႔၏ ဘုရင္အား သံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားေသာစကားမ်ားသည္ တိုင္းျပည္ အေရး၊ လူမႈအေရး၊ စီးပြားအေရး၊ ဘာသာသာသနာအေရး၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏အေရးမ်ား ကို ေကာင္းသြားေအာင္၊ ဆိုးသြားေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ မီဒီယာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။

ဥပမာ သာဓကထုတ္ျပရပါလွ်င္ ေရွးျမန္မာဘုရင္လက္ထက္အခါက သူဆင္းရဲလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ရွိၾက၏။ တစ္ေန႔စားရဖို႔အေရး လင္မယားႏွစ္ဦးစလံုး နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည့္ သူဆင္းရဲမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ၎တို႔ႏွစ္ဦးတြင္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳး ခ်ည္ေႏွာင္ကာထပ္တိုးလာသည္မွာ မယား၌လြယ္ထားရေသာ သေႏၶဦးပင္ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔သ၌ မယား၏ခ်င္ျခင္းျဖစ္ပံုမွာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူ၏ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိမွ လြန္စြာစားခ်င္လွ ကာ မစားရပါက ေသရေတာ့မည့္အေရး ေပၚေပါက္လာေလသည္။ သေႏၶသား၏ ပူစာသည့္ အေရး ဖခင္ၾကီး ေတြးပူရေခ်ျပီ။ ဖခင္ခမ်ာ မိဘေမတၱာစဦးျဖာသည့္ ေရွးကုသလာအမွီျပဳ၍ အကုသလာ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ၾကံေတြးကာလုပ္မိေလေတာ့၏။ ဦးျပည္းကို ေျပာင္ေအာင္ရိတ္ ကာ သူေတာ္အေယာင္ေဆာင္ သပိတ္သကၤန္းတို႔ျဖင့္ ဘုရင့္ပြဲေတာ္အမီ ႂကြျမန္းေလသည္။ ပြဲေတာ္တည္ေတာ့မည့္ ဘုရင့္ေ႔ရွေမွာက္တြင္ မ်က္လႊာခ်ရပ္ေတာ္မူရာ ဘုရင္ၾကီးေတြးလိုက္ သည္မွာ “ဤမွ် ရဲ၀ံ့လွသည့္အရွင္ဟာ သာမန္သူ မျဖစ္တန္ရာ။ တရားထူးရရွိျပီးသည့္ အရွင္ ျမတ္ ဧကန္ျဖစ္တန္ရာ၏။” ဟူ၍ စဥ္းစားျပီး ဆြမ္းဟင္းတို႔ကို သပိတ္တြင္ အျပည့္ေလာင္းလွဴ လိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ မင္းၾကီးသည္ သပိတ္ျဖင့္ႂကြျမန္းသြားေသာအရွင္ကို သဒၶါျဖင့္ ၾကည္ညိဳမဆံုးျဖစ္ သည့္အျပင္ သူထင္ခဲ့သည့္အတိုင္း ထပ္မံၾကည္ညိဳႏိုင္ေရးအတြက္ ေနာက္ေယာင္ခံၾကည့္႐ႈရန္ ပညာရွိအမတ္တစ္ေယာက္ကို ေစလႊတ္ေတာ္မူေလသည္။ ပညာရွိအမတ္လည္း မင္းၾကီး၏ ေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း ေနာက္ေယာင္ခံၾကည့္႐ႈရာ ေ႔ရွမွ တေရြ႕ေရြ႕ႂကြကာသြားေနသည့္အရွင္ သည္ ဇရပ္တစ္ခုနားအေရာက္တြင္ သကၤန္းကို လ်င္စြာခၽြတ္၍ လူ၀တ္လဲကာ ဇရပ္၌ ေစာင့္ေန ရစ္ခဲ့ေသာ မယားႏွင့္အတူ ပြဲေတာ္အုပ္ ထမင္းဟင္းတို႔ကို အျမန္မေႏွး ႏွစ္ဦးသား ေလြးၾက ေလေတာ့၏။ ပညာရွိအမတ္သည္ ထုိအျခင္းအရာကိုျမင္ေသာ္ လြန္စြာမွစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ ေသာ္လည္း ေတြးေခၚ၍စဥ္းစားလိုက္သည္မွာ “အမွန္အတိုင္း ဘုရင့္ထံ ေလွ်ာက္ၾကားပါက ဘုရင္အမ်က္ေတာ္ရွ၍ ထိုလင္မယားႏွင့္အတူ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးပါ ေသရလိမ့္မည္။ မင္းၾကီးသည္လည္း ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားစိတ္မ်ား ပ်က္ယြင္းကာ ကုသုိလ္စိတ္ေပ်ာက္၍ ေဒါသစိတ္ ေထာင္းေထာင္းထရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေအာင္ သာ ငါ ေလွ်ာက္တင္ရေပမည္”ဟူ၍ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ျပီး ဘုရင့္ထံေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဘုရင္ၾကီး က သိလိုေဇာျဖင့္ အားပါးတရ အလ်င္အျမန္ေမးေလေသာ္ ပညာရွိအမတ္၏ ေလွ်ာက္ထားပံု မွာ “မွန္လွပါ အရွင္မင္းၾကီး၊ အရွင္မင္းၾကီး ေစလႊတ္သည့္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ပါသြားရာ ဇရပ္တစ္ခုနားအေရာက္တြင္ ေ႔ရွမွႂကြျမန္းေနေသာအရွင္ သည္ ရဟန္းအသြင္ေပ်ာက္သြားပါ၍ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္တင္ေလေသာ္ မင္းၾကီးက “ငါ မေျပာေပဘူးလား၊ ဒီအရွင္ဟာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရထားသည့္ပုဂၢိဳလ္ထူးဆိုတာ” ဟူ၍ ပိတိေသာမနႆမ်ား ထပ္ျဖစ္ကာ ၾကည္ညိဳသဒၶါတရားစိတ္မ်ား ပိုမို၍ ျဖစ္ပြားခဲ့ရေပ သည္။

ထိုပညာရွိအမတ္ၾကီးကား ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္းပင္တည္း။ မင္း၏အက်ိဳးကိုလည္း အမွန္စင္စစ္ လိုလားသူျဖစ္သလို ျပည္သူအက်ိဳးကိုလည္း အမွန္တကယ္လိုလားေသာ စိတ္ေကာင္းရွိသူ ျဖစ္၏။ မုသားစကားကိုမျဖစ္ေစဘဲ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ ပရိယာယ္စဥ္ ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့ပံု၊ မွန္ေသာ္ လည္း အက်ိဳးမရွိေသာစကားကိုေရွာင္ရွား၍ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပံု၊ အမတ္ၾကီး၏ စိတ္ထားမြန္ျမတ္ပံုတို႔မွာ အတုယူဖြယ္ရာျဖစ္ေပသည္။

ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ပညာရွိတို႔ေဆာင္ရြက္သည္လုပ္ငန္းျဖစ္ ၏။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ပညာဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိမွသာလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။ သုစိႏၲိတ စိႏၲီ- ေကာင္းေသာၾကံစည္ျခင္း၊ သုဘာသိတ ဘာသီ- ေကာင္းေသာေျပာဆိုျခင္း၊ သုကရ ကမၼကာရီ- ေကာင္းေသာအလုပ္တို႔ကိုသာေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔သည္ သူေတာ္ ေကာင္းတို႔၏ ဂုဏ္အဂၤါအရည္အခ်င္းတို႔ပင္ျဖစ္ေပသည္။

ယခုအခါ၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးသည္ စည္းကမ္းျပည့္၀၍ ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုး တက္ေသာဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုက်င့္သံုးေနေသာႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ယခုစနစ္သည္ကား ေရွးအခါက သက္ဦးဆံ ပိုင္ဘုရင္စနစ္ကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ႏုိင္ငံအမတ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တာ၀န္ယူေဆာင္ ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္စနစ္က ပညာရွိအမတ္မ်ား(ယခု အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္မ်ား)ကသာ ႏိုင္ငံ အေရး ေကာင္းစားဖို႔ အဓိကက်သည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ လူတိုင္းလူတိုင္းက အသိ္ရွိရွိ တာ၀န္သိသိျဖင့္ မိမိ၏ဆႏၵကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ ေဟာေျပာခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ အၾကံျပဳခြင့္၊ သိလိုက ေမးျမန္းခြင့္ အစရွိသည့္ လူ႔ေဘာင္ေလာက လူသားဓမၼတာအတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ ခ်ဳပ္တည္းမထားဘဲ ခ်မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းစနစ္တက်ျဖင့္ ေဖာ္ထုတ္ပိုင္ခြင့္ရွိေလသည္။

ထုိသုိ႔ ထုတ္ေဖာ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ေပးၾကေသာ သတင္း၊ မီဒီယာ၊ စာေပစာနယ္ဇင္းတို႔သည္ ဘုရင္စနစ္က ႏိုင္ငံအမတ္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူအၾကား ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းေပးၾက ေသာ၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးအက်ိဳးရွိေရးကို ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသူမ်ားအျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ၾက ရေပမည္။ ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာာင္းျဖစ္ဖို႔ရန္ကား လြန္စြာၾကိဳးစားအားထုတ္ရပါမည္။ အစြန္း ေရာက္ ေတြးေခၚမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ အစြန္းေရာက္ေျပာၾကားေရးသားမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရ။ အစြန္း ေရာက္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရေပ။ လြန္စြာ သတိၾကီးၾကီး ရွိရေပမည္။ မွ်တေသာ ေတြးေခၚမႈ၊ ဘက္မလိုက္ေသာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈမ်ဳိးရွိကာ သမာသမတ္က်ေသာ ေျပာဆို ေရးသား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳး အျမဲရွိၾကရမည္ျဖစ္၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို အစဥ္လိုလားေသာစိတ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္ျပီး အမွန္တကယ္အက်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေသာ စာေပတို႔ျဖင့္ အက်ိဳးျပဳေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။

ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္လည္း တိုင္းျပည္အေရး၊ လူမ်ိဳးအေရး၊ ဘာသာသာသနာအေရး အပါအ၀င္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အဓိကပါ၀င္ရမည္ျဖစ္၏။ ရဟန္းသံဃာတုိ႔ကား ျပည္သူမ်ားကဲ့သို႔ အေျခခံဥပေဒေဘာင္တစ္ခုကိုသာ လိုက္နာေဆာင္ ရြက္ၾကရမည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ေတာ္မူေသာ ၀ိနည္းေဒသနာ ဥပေဒကိုပါ လိုက္နာျပီး ဥပေဒေဘာင္ႏွစ္ခုအတြင္းမွ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔ကို ဟန္ခ်က္ညီစြာ ေပါင္းစပ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဘုရား အဆံုးအမေတာ္တို႔ျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပ ဆံုးမႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္ ႏိုင္ငံသားအားလံုး လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၾကရမည့္ စည္းကမ္း နည္းလမ္းအားလံုးသည္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုမွမလြတ္သည့္ စည္းကမ္းနည္းလမ္းဥပေဒသတို႔သာျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ႏိုင္ငံသားတုိ႔အေနျဖင့္ ပါဠိျဖင့္ မရင္းႏွီးၾကေသာေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔က ဘုရားရွင္၏ ပါဠိေတာ္ကို ယေန႔ေခတ္ လူမ်ား နားလည္လြယ္သည့္ အညတ္စကားတို႔ျဖင့္ သံုးႏႈန္းကာ ႏွလံုးသားအတြင္း ဒီမိုကေရစီ စည္းကမ္းမ်ား ႐ိုက္သြင္းေပးႏိုင္ေပသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သန္႔ရွင္းမႈကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူ၏။ အခါတစ္ပါး၌ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးသည္ သန္႔ရွင္းေရးေဆာင္ရြက္ျပီး အမိႈက္ပံုေဘးတြင္ ဖလသမာပတ္၀င္စားရာ ဘုရားရွင္ႂကြလာျပီး ဤမွ် အထြတ္အထိပ္ထားအပ္ေသာတရားကို ဤကဲ့သုိ႔ အမိႈက္ပံု ေဘး၌ ၀င္စားရန္မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ဖူးေလသည္။ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ကားေပၚကေန ပလပ္စတစ္အမိႈက္မ်ားပစ္ခ်ျခင္း၊ ကြမ္းတံေတြးမ်ား ေထြးခ်င္သလိုေထြးျခင္း၊ အမိႈက္မ်ားကို စြန္႔ပစ္ခ်င္သလို စြန္႔ပစ္ေနၾကျခင္းသည္ ဘုရားရွင္ဆံုးမစကားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေန သလို ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္က ႏိုင္ငံသားမ်ား ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္၏။ အမိႈက္မ်ား ကို အမိႈက္ပံုးအတြင္း စနစ္တက်စြန္႔ပစ္၍ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ရွင္းလင္းျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား ႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာ၊ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူေသာ၊ တစ္နည္း တရားအားထုတ္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္ ဘုရားအဆံုးအမၾသ၀ါဒတို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ႏွလံုးသားထဲသို႔ ဘာသာေရးအသိစိတ္ တည္ေဆာက္ေပးျခင္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီစည္းကမ္းမ်ား ျပည့္၀လာၾက ေအာင္ ဆံုးမျပီး “ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကုိ ယူႏိုင္ၾကေပသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၏ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈကား မင္းႏွင့္ျပည္သူအားလံုးအတြက္ ေလာကီအေရး ေကာင္းစားေရး သာမက ေလာကုတၱရာအသိအျမင္ ရရွိေရးကိုပါျဖစ္ေစျပီး ႏိုင္ငံေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္၏။ အမွားကိုျမင္ေအာင္၊ အမွန္ကုိ လမ္းျပေဆာင္ၾကဥ္းေပးၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ မည္သူ႔ဘက္ကိုမွမလိုက္ သစၥာဓမၼသက္သက္ျဖင့္ လမ္းျပႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကေပသည္။

ဗြီဒီယို႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ အႏုပညာသမားတို႔သည္လည္း စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ ေသာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ေပၚထြန္းလာေစေရးအတြက္ က်ယ္ျပန္႔စြာစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။ လူ႔ သေဘာသည္ ခံစားမႈ ရသ,ကိုသာ ႏွစ္သက္သူ မ်ားၾက၏။ အႏုပညာသေဘာအရ ခံစားမႈ ရသ,မ်ား ပါေနရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိခံစားမႈျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ အႏုပညာမ်ားၾကားထဲ တြင္ သုတရသမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္း ပညာေပးဗဟုသုတမ်ားပါ၀င္ေစကာ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈျဖင့္ ပညာေပးေဖာ္ထုတ္ျပႏိုင္ေပသည္။ အႏုပညာသမားတို႔သည္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ တဏွာျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔၍ အခ်စ္မခံလိုၾကပါႏွင့္။ ေမတၱာျဖင့္ ခ်စ္ျခင္း ခံၾကရေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံၾကရန္ တင္ျပလိုပါသည္။ တဏွာျဖင့္ကား လြန္စြာ႐ႈပ္ေထြး ေပြလီလွသျဖင့္ တဏွာျဖင့္ ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုးေနပါက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္ယြင္းသြားလွ်င္ ျမန္မာတို႔က်င့္သံုးရမည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္မ်ိဳး တည္ေဆာက္ႏိုင္လိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သေဘာအရ မိမိခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာသူတို႔၏ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္၊ အက်င့္စာရိတၱတို႔ကို အတုလိုက္တတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ အႏုပညာသမားအားလံုးအေနျဖင့္  မိမိႏိုင္ငံသားတို႔ကို ေကာင္းမြန္ေသာအမူအက်င့္မ်ားျဖစ္လာေအာင္၊ ေကာင္းမြန္ေသာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကျပီး “ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကို ယူႏိုင္ၾကေပသည္။

စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ၾကေသာ ကုန္သည္မ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ား၊ ႏိုင္ငံ့သူေဌးသူႂကြယ္မ်ားသည္ လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ အေရးပါလွေပသည္။ စီးပြားေရးေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အတၱစီးပြားေရးသမားႏွင့္ ပရစီးပြားေရးသမားဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ ပရစီးပြားေရးသမားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ “ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”တာ၀န္ကို ယူႏိုင္ၾက၏။ မိမိခ်မ္းသားေရးကိုသာ ဦးတည္ျပီး မင္းကိုလာဘ္ေပးစည္း႐ံုးကာ ျပည္သူကို ဆင္းရဲသည္ထက္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသူမ်ားကား အတၱစီးပြားေရးသမားတို႔ျဖစ္၏။ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို အလိုရွိျပီး စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းထားကာ ေမတၱာျဖင့္စီးပြားရွာျခင္းသည္ ပရစီးပြားေရး သမားတို႔ျဖစ္၏။ တိုင္းျပည္၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အျခားအျခားေသာတိုးတက္ေရးတို႔ကို စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ေနၾကေသာ တိုင္းျပည္၏သူေဌးၾကီးမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကူညီပံ့ပိုးေပးျခင္းျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို အျမန္ဆံုးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။

မိမိတို႔ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ စာသင္ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသာ ေက်းရြာေလး မ်ား၊ ေဆး႐ံုေကာင္းေကာင္း၊ ေဆးပစၥည္းအေထာက္အပံ့ေကာင္းေကာင္း မရွိၾကေသာ နယ္ေျမေဒသမ်ား၊ စာေပပညာ သင္ၾကားလိုေသာ္လည္း ပညာသင္စရိတ္အခက္အခဲျဖစ္ေန ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးမ်ား၊ သားသမီးတို႔ပညာေရးကို ျမွင့္တင္ေပးခ်င္ေသာ္ လည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ၾကေသာ ဆင္းရဲသားမိဘျပည္သူမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ရွိ သူေဌးသူႂကြယ္ ၾကီးမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္၏ က်န္းမာေရးႏွင့္ပညာေရးက႑ ျမွင့္တင္ႏိုင္ေရးအတြက္ မိမိတို႔ႏိုင္ သေလာက္ ၀ိုင္း၀န္းျပီး အေထာက္အပံ့အကူအညီေပးျခင္းျဖင့္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳး အတြက္ “ႏိုင္ငံအမတ္ေကာင္း”အျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပသည္။

Technision (စက္မႈအတတ္ပညာရွင္)မ်ားသည္လည္း စက္မႈႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရန္ အတြက္ အဓိကက်ေပသည္။ မိမိ၏ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈတို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏စက္မႈက႑ကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ၾကသူမ်ားအျဖစ္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ႏိုင္ေပသည္။ ကုိယ္တိုင္ ဆန္းသစ္တီထြင္ ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနၾကသလို မိမိႏိုင္ငံ၌ စက္မႈအတတ္ပညာရွင္မ်ား ေပါမ်ားလာေအာင္ လူငယ္တို႔ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳကာ ေမြးထုတ္ေပးရန္ လိုအပ္ပါ သည္။ ထိုသို႔အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ မင္းႏွင့္ျပည္သူတို႔၏အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေပးသလိုျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ “ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”မ်ားအျဖစ္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေပသည္။

အစိုးရအဖြဲ႔သည္ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရးက႑တို႔ကုိ ပီျပင္မႈရွိေအာင္၊ မွ်တမႈရွိေအာင္၊ ျပည္သူတို႔ကို အမွန္တကယ္အက်ိဳးရွိေစေအာင္၊ တိုင္းျပည္၏ဂုဏ္သကၡာကို ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္၊ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကရေသာ နယ္ေျမေဒသ၊ အခန္းက႑တို႔အလိုက္ ေကာင္းမြန္သည္ထက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္၊ တစ္ေန႔တျခား တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ တိုးတက္မႈရွိေန ေအာင္ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ၊ သစၥာရွိရွိျဖင့္ ႐ိုးသားၾကိဳးစားၾကရမည့္သူမ်ားျဖစ္၏။

စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ အေရး ၾကီးဆံုးသူမ်ားကေတာ့ ျပည္သူလူထုပင္ျဖစ္၏။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသားစည္းကမ္းတို႔ကို တစ္ဦး ခ်င္းလိုက္နာကာ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ပံ့ပိုးကူညီလုပ္ကိုင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ျပ႒ာန္ထားသည့္ အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္အညီေနထိုင္က်င့္ၾကံကာ ႏိုင္ငံၾကီးသားစိတ္ ေမြးျမဴၾကရမည္ျဖစ္၏။ အလုပ္လုပ္သူ အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာရွိ၏။ အလုပ္လက္မဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးက လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ဖို႔လို၏။ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြ တိုးတက္ဖို႔ကုိသာ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ေပ။ ရြာေရး၊ ရပ္ေရး၊ ျမိဳ႕နယ္ေရး၊ ျပည္နယ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ဟူ၍ အဆင့္ဆင့္ေကာင္းလာေအာင္ အေျခခံကစျပီးေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမွ၊ အားလံုးအလုပ္လုပ္မွ ႏိုင္ငံ အျမန္ဆံုးတိုးတက္မည္ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ရရွိေရး အတြက္ ပါရမီဆယ္ပါးျဖည့္က်င့္မႈကို ေတာင္းယူ၍ မရ၊ ကိုယ္တိုင္ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးမွ ရသကဲ့သို႔ (ပါရမီဆိုသည္မွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္မဟုတ္ သကဲ့သို႔) မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို စည္းကမ္း ျပည့္၀ကာ ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရ မည္မွာလည္း ေတာင္းယူရမည့္အရာ မဟုတ္၊ လူတိုင္း ကုိယ္စီလုပ္ယူမွ ရမည့္အရာ ျဖစ္ေပသည္။

ပုထုဇဥ္လူသားတို႔တြင္ အမွားႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾကေပ။ လူတိုင္းတြင္ အမွားကိုယ္စီ ရွိၾက၏။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးပင္ ႏုစဥ္အခါ ပုထုဇဥ္တုန္းက အမွားေတြ က်ဴးလြန္ မိခဲ့သည္မ်ားေၾကာင့္ ၀ိပက္ေတာ္ (၁၂) ပါးကုိ  ဘုရားျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ေက်ေအာင္ ျပန္ဆပ္ခဲ့ရေပ သည္။ သာမန္လူသားတို႔အတြက္ အမွားဆိုတာ အျပစ္ဟုမဆိုႏိုင္ပါ။ ျဖစ္တတ္ေသာ သေဘာတရားသာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္၊ တစ္အုပ္စုႏွင့္တစ္အုပ္စု အျပန္အလွန္ ႐ံႈ႕ခ်ျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ အျပစ္တင္ ျခင္း၊ အထင္ေသးျခင္းေတြကို ေရွာင္ရွား၍ တူညီေသာ ဒီမိုကေရစီ စည္းကမ္းနည္းလမ္း (Common Way)အတိုင္း တစ္ဦးကတစ္ဦးကို ကူညီေဖးမ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ လွမ္းကာ “ႏိုင္ငံ့အမတ္ေကာင္း”အျဖစ္ လူတိုင္းက တာ၀န္ယူ၍ စည္းကမ္းျပည့္၀ျပီး ေခတ္မီ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ၾကရန္ လိုအပ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ မဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရားခုနစ္ပါးတို႔ကို တင္ျပျပီး ဤေဆာင္းပါးကုိ ေမတၱာျဖင့္ ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

မဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္းတရား(၇)ပါး
ႏိုင္ငံသားအားလံုးအေနျဖင့္-
(၁) ယံုၾကည္ျခင္း(သဒၶါတရား)ႏွင့္ ျပည့္စံုေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၂) မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ရွက္ျခင္း(ဟီရိတရား)ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၃) မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရန္ေၾကာက္ျခင္း(ၾသတၱပၸတရား)ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၄) မ်ားေသာအၾကားအျမင္(ဗဟုသုတ) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၅) မျပတ္အားထုတ္ျခင္း (လံု႔လ) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၆) မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း စြဲျမဲေသာ(သတိတရား) ရွိေနၾကသမွ် ကာလပတ္လံုး။
(၇) ၀ိပႆနာပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေနၾကသမွ်ကာလပတ္လံုး။ ၾကီးပြားရန္သာရွိေပသည္။ ဆုတ္ ယုတ္ရန္ကား မရွိေပ။
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

အျပည့္အစုံသုိ႔

4 Jan 2013

ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(တတိယ(နိဂံုး)ပိုင္း)

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

ပုရိသတို႔၏ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစေၾကာင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေစ ေၾကာင္း ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ားမွာ (၁) ေသရည္ေသရက္မ်ား သံုးေဆာင္မွီ၀ဲျခင္း၊ (၂) မိန္းမမ်ိဳးစံု ခံုမင္ လိုက္ စားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါး(ပထမပိုင္းႏွင့္ဒုတိယပိုင္း)တို႔တြင္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ ပါသည္။ ယခု ေဆာင္း ပါး(တတိယ(နိဂံုး)ပိုင္း)ျဖင့္ ပုရိသတို႔အား ဆက္လက္၍ အၾကံျပဳ ေရးသားေဖာ္ျပသြားပါမည္။ 

စာေရးသူဆိုလိုခ်င္သည့္ “ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား”ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္အဓိပၸာယ္ ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ အဓိကတိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္လိုျခင္းသည္ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ မွားယြင္းေနမႈ အမ်ားဆံုး အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးမ်ားကိုေဖာ္ျပကာ သတိတရား ျဖစ္၍ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ လွမ္းႏိုင္ေရး အတြက္ အမ်ိဳးသားမ်ားအား အဓိကထား သတိေပးအၾကံ ျပဳခ်င္ေသာေၾကာင့္ “ပုရိသ”ဟုေ႔ရွ တြင္ တပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ “ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား”ဆုိေသာ အဓိပၸာယ္မွာ ဥပမာအားျဖင့္ ေရကန္ တစ္ကန္ထဲသို႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရမ်ားစီး၀င္ေသာ္ လည္း ထုိေရကန္ ၏ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ အေပါက္ၾကီးေလးေပါက္ရွိေနရာ ထိုအေပါက္ၾကီး မ်ားကို မပိတ္ပါ လွ်င္ ထိုေရကန္၌ ေရမ်ား ဘယ္ေသာ အခါမွ မရွိျခင္းကို ျပလိုရင္း၊ တစ္နည္း အလြန္ၾကီးမားေသာအေဆာင္အဦၾကီးတြင္ သြပ္မ်ားမိုး ထားျပီး အုတ္ကန္ၾကီးတစ္ခုတည္းသို႔ ေရမ်ားစီးဆင္းက်ေရာက္ေစရန္ ေရတေလွ်ာက္မ်ား တပ္ဆင္ထားရာ မိုးမ်ား သဲၾကီးမဲၾကီး ရြာသြန္းေသာအခါ အုတ္ကန္ၾကီးထဲသို႔ ေရမ်ား ဒလေဟာ က်ေရာက္ပါေသာ္လည္း ထုိအုတ္ကန္ၾကီး၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္တြင္ အေပါက္ၾကီးေလးေပါက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ မိုးတိတ္သည့္ အခါ၌ ထိုအုတ္ကန္ၾကီးထဲတြင္ ေရမ်ား မရွိျခင္းကို ျပလိုရင္းျဖစ္၏။ ထိုဥပမာ အတိုင္းသာလွ်င္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္သည္ ကုသုိလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ က်န္းမာေရး စသည့္ ေလးမ်ိဳး ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ရွိထားသူျဖစ္ေစ၊ ရွိလာေအာင္ အားထုတ္ေနသူျဖစ္ေစ ေဆာင္းပါးတြင္ေဖာ္ျပသည့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးၾကီးမ်ား ရွိေနပါလွ်င္ ေရကန္ႏွင့္ အုတ္ကန္တို႔၌ အေပါက္ၾကီးမ်ားရွိေန၍ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေရမရွိႏိုင္သလို ၾကီးပြါးတိုးတက္မႈ မရွိ၊ အျမဲဆုတ္ယုတ္ေနကာ ေယာက်္ားျမတ္တစ္ဦးမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ သာမန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ သာလွ်င္ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအမူအက်င့္မ်ားသည္ ကံဆိုးေစေသာ အေပါက္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ရာ “ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား”ဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ 

“ေယာက်္းသရမ္း၊ လူ႔ေပါက္ပန္းသည္၊ စဥ္တန္းလမ္းေျဖာင့္၊ ဉာဏ္ခ်င့္ေထာက္၍၊ ႐ိုးေျဖာင့္ သမာ၊ စီးပြါး ရွာေရး၊ မေတြးဘယ္ခါ၊ ျဖတ္လမ္းသာလွ်င္၊ သာယာေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ေငြျဖင့္ေလာင္း ၍၊ လဲေလ်ာင္းဆက္ေခၚ၊ အက်ိဳးေမွ်ာ္သည္၊ ႐ံႈးေပၚ႐ံႈးျမဲ၊ ေလာင္းပြဲအစဥ္။” ေပါ့ေပါ့ေတြး၊ ေပါ့ေပါ့ေနကာ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္၍ ႐ိုး႐ိုးသားသားၾကိဳးစားစီးပြါးမရွာဘဲ အပ်င္းထူေသာ ေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ရ ျမန္ျမန္ရလိုျပီး အေလာင္းကစား လုပ္၍ အက်ိဳးအျမတ္ရလိုမႈသည္ ေနာက္ဆံုး၌ ဒုကၡျဖင့္ လမ္းဆံုးရကာ ေငြေမ်ာ ေငြႏွင့္လိုက္ရင္း ကိုယ့္က်င့္သီလပါ ေမ်ာပါသြား ရသည့္အျဖစ္မ်ဳိးတို႔ႏွင့္ ပုရိသမ်ား ရင္ဆိုင္ေနၾကရျခင္းသည္ အေလာင္းကစားက်ဴးျခင္း အမွတ္(၃)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးေၾကာင့္ျဖစ္၏။ လြယ္လြယ္ရသည့္ေငြကို လြယ္လြယ္ကုန္ေအာင္ သံုးျဖဳန္းတတ္သည္မွာ လူ႔သဘာ၀ျဖစ္၏။ အေလာင္းကစားႏိုင္လို႔ ေငြရပါက ခဏသာလွ်င္ျဖစ္ျပီး ထိုအေလာင္းကစားျဖင့္ပင္ ထိုေငြမ်ား ျပန္လည္ကုန္ဆံုးသြားေပသည္။ တစ္ပြဲႏိုင္ (၁၀)ပြဲ႐ံႈး၊ (၁၀)ပြဲႏိုင္ ပြဲ(၁၀၀)႐ံႈးရကာ ေနာက္ဆုံး ရွိႏွင့္ျပီးသား ေငြအရင္းအႏွီးပါျပဳန္း၍ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ မြဲေတသြားသူမ်ား ေလာကမွာ အမ်ားအျပား ျမင္ေတြ႔ၾကားသိရေပသည္။ တခ်ိဳ႕ အေလာင္းကစားသမားမ်ားဆိုလွ်င္ မြဲေတသြား႐ံုတင္မကဘဲ သားကဲြမယားကြဲျဖစ္ရ ကာ ေထာင္တန္းက်ရသည့္ ဒုကၡတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေပသည္။ 

ပုရိသတို႔၏ အေလာင္းကစားနည္းမ်ားမွာ အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွေပသည္။ ၾကက္တိုက္၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ေလးေကာင္ ဂ်င္၊ ေျခာက္ေကာင္၊ ေႂကြအံ စသည္တို႔ႏွင့္ ပုရိသတို႔စိတ္လႈပ္ရွားကာ ယခုေခတ္ ေရပန္းစားေနသည့္ တစ္လံုးေလာင္းလို ႔ေခၚေသာ ေဘာလံုး အေလာင္းကစား၊ တခ်ဳိ႕ပုရိသမ်ား ဇနီးမယားကပါ အားေပးကာ လင္မယားစံု ညီ ႏွစ္လံုး ထီ၊ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္ ရွိသမွ်ကုန္ေစ ကာ ခါတိုင္းလိုလို ေပါက္ဂဏန္းမ်ား လံုးလံုးလြဲသည့္ သံုးလံုးခ်ဲ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ 

ဖဲသမားမ်ား အာ႐ံုေတြမမ်ားဘဲ ဖဲခ်ပ္မ်ားတြင္ စ်ာန္၀င္စားေနတတ္သည္မွာ ေကာင္းေသာ အာ႐ံုကိုသာ ဤကဲ့သို႔ယူလိုက္ပါလွ်င္ ယခုေခတ္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား အလြန္ပင္ မ်ားျပားႏိုင္ေပသည္။ တခ်ိဳ႕မ်ား မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္၊ မိုးခ်ဳပ္မွ မိုးလင္းကာ မ်က္တြင္းမ်ားေဟာက္ပက္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေဂ်ာက္ ဂ်က္ျမည္ကာ ဒူလာေရာဂါ ကိုင္ခ်င္ကိုင္ပါေစ တစ္ေနုကုန္ေအာင္ ဖဲထိုင္႐ိုက္ႏိုင္ၾက၏။ ႏိုင္သည္ မႏိုင္သည္ အပထားလို႔ ဖဲသမားတို႔ ရင္းရသည့္ဒုကၡကား မေသးလွေပ။ ႏိုင္လိုက္႐ံႈးလိုက္၊ ႐ံႈးလိုက္ႏိုင္လိုက္ျဖင့္ ရွည္ၾကာစြာ စြဲကစားပါမူ ပါ၀ါထူမ်က္မွန္ တပ္ရကာ အဆံုးတြင္ ဒူလာေရာဂါ ရႏိုင္ေလသည္။ ဤကား ဖဲ႐ိုက္ျခင္းကို ၀ါသနာပါေသာ အေလာင္းကစားမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္တည္း။ တခ်ိဳ႕သည္ကား စြဲမကစားေသာ္ လည္း တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းတတ္သည့္ ျဖတ္လမ္းသမားလုပ္တတ္ရာ လိမ္ညာလွည့္စားခံရပါလွ်င္ ဘ၀ပါ ပ်က္သုဥ္းရ တတ္ေပသည္။ 

သံုးလံုးခ်ဲသမားမ်ားသည္လည္း ဂဏန္း၌ အာ႐ံုစုိက္ၾကေပသည္။ ယခင္က ဘယ္ဂဏန္းထြက္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယခုတစ္ပတ္ ဘယ္ဂဏန္း ေသခ်ာပါမည္၊ ခ်ဲထီျပကၡဒိန္ေထာက္၍ ဤဂဏန္း သံုးလံုး ေသခ်ာေပါက္ထြက္ႏိုင္သည္၊ ဟုိအတိတ္ သည္နိမိတ္အရ ဒီဂဏန္းပါရလိမ့္မည္ အစရွိသည္ျဖင့္ ခ်ဲထီမထြက္ခင္ (၁၅)ရက္အလိုတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြက္ခ်က္ၾကေပသည္။ တဖန္ အိမ္မက္ဂဏန္း၊ ကေလးေျပာဂဏန္း၊ အ႐ူးေပးဂဏန္း၊ ဘုန္းၾကီးေပးဂဏန္း၊ ပံုမွန္စြဲထိုးသည့္ ေမြးဂဏန္း၊ ယၾတာဂဏန္း အစရွိသည္ျဖင့္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုယူကာ ေခါင္းေမြးျဖဴေအာင္ တြက္ခ်က္ၾကေလသည္။ ဤခ်ဲဂဏန္းမ်ား တြက္ခ်က္ၾကသလုိ ေလာကီအက်ိဳး တိုးတက္ေစ မည့္ သခ်ၤာပညာကိုသာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား တြက္ခ်က္ၾကပါမူ ေနာင္အခါ ပါရဂူဘြဲ႔မ်ားရ၍ ႏုိဘယ္လ္ဆုရသူမ်ား ထြန္းကားေပၚေပါက္ႏိုင္ေပသည္။ သံုးလံုးခ်ဲကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး စြဲထိုးႏိုင္ပါ လွ်င္ အိမ္ကိုပင္ မီးကြင္းရေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခ်ဲကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး အေလာင္းကစားပါက ေလာင္စရာကိုယ္ပိုင္အိမ္ မရွိေတာ့၍တည္း။ သံုးလံုးခ်ဲထီတြင္ အကြက္ ေပါင္း(၁၀၀၀)ရွိရာ ေပါက္မည့္အကြက္က (၁)ကြက္၊ မေပါက္မည့္အကြက္က (၉၉၉)ကြက္ ဤမွ် အခ်ိဳးခ် ကြာေနပါလ်က္ ဘာေတြ ဘယ္လိုတြက္ခ်က္၍ မိုက္ခ်က္ေတာ့ ကန္းကုန္ေနၾက သည္ကို စဥ္းစားဖို႔သင့္ေပသည္။ ခ်ဲထီဂဏန္းမ်ားကို ေဟာကိန္းထုတ္ထြက္္ခ်က္ၾကသည္တြင္ “သုည”မွ “ကိုး”အထိ ဂဏန္း (၁၀)လံုးရွိရာ လူ(၁၀)ဦးတို႔က တစ္ေယာက္ တစ္ဂဏန္းပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သခ်ၤာပါရဂူၾကီးမ်ား သဖြယ္ ရဲရဲေတာက္ ေဟာကိန္းထုတ္ၾကေလသည္။ ခ်ဲထီဖြင့္သည့္ေန႔တြင္ ထြက္သည့္ေပါက္ ဂဏန္းတြင္ ဂဏန္းမ်ား မပူးပါလွ်င္ လူသံုးဦး တြက္ကိန္းမွန္ေလသည္။ ဂဏန္းႏွစ္လံုး ပူးပါက ႏွစ္ဦးသာ အမွန္ရ၍ ဂဏန္းထြိဳင္ ထြက္ပါလွ်င္ က်န္(၉)ဦး ငုတ္တုတ္မိႈင္ေလသည္။ ခ်ဲဂဏန္း မ်ားမွ ထြက္လာသည့္ စာခ်ိဳးေလးမ်ားကို ေဖာ္ျပရပါလွ်င္ “၀၅၄- ကုန္မွနားေအး၅၀၅- ႏြားကုန္မွနားဆုန္ဆန္ဆီ- ကုန္ျပန္ျပီ”ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ ဆုန္ဆန္ဆီဆိုသည္မွာ ထိုင္းအသံ ထြက္ (ဆုန္- ၂၊ ဆန္- ၃၊ ဆီ- ၄)ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ 

 အို…ပုရိသ ခ်ဲသမားအေပါင္းတို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ၾကိဳးကုတ္၍ အလုပ္လုပ္၍ရသည့္ေငြကို မွ်တစြာ သံုးစြဲကာ ေငြကို စုၾကကုန္ေလာ့။ သည္းခံျပီး ေငြစုျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြၾကာလာပါက ထိုေငြကို အရင္းအႏွီးျပဳ ၍ ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါလွ်င္ ေနာင္၌ သူေဌးၾကီးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ ထိုသုိ႔မဟုတ္ဘဲ ဆင္းရဲမြဲေတေန ၾကရသည္မွာ ခ်ဲထီေၾကာင့္လည္း ပါေနေပသည္။ ႏွစ္လံုးထီ သည္လည္း ဤအတိုင္းသာ လွ်င္ ျဖစ္ေလ သည္။ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးကို ေလာင္းကစားၾကပါက တစ္သက္လံုး မြဲရမည္ျဖစ္ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ေလာင္း ကစားၾကပါက တစ္ခါတစ္ခါ ျပာက်ရေပ မည္။ ရံဖန္ရံဖန္ ေပါက္တတ္ၾကပါေသာ္ လည္း အေလာင္းကစား သမားမ်ား ေကာင္းစားသည္ ဆိုရာမွာ “ေခြး႐ူးေကာင္းစား တစ္မနက္”ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ တစ္ခဏသာ လွ်င္ျဖစ္ေခ်သည္။ 

တစ္လံုးေလာင္းဆိုသည့္ ေဘာလံုးအေလာင္းကစားသမား ပုရိသမ်ားသည္လည္း မ်က္စိနား မအားၾကရေပ။ ဖတ္လိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္၊ ၾကည့္လိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးပြဲ၊ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးၾကရ သည့္ ေဘာလံုးပြဲသံုးသပ္ခ်က္ အစရွိသည့္ကိစၥအ၀၀တို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ၾကသည္မွာ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢလူၾကီးမ်ားကပင္ အ႐ံႈးေပးရေပ လိမ့္မည္။ “ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကိုလႊမ္း”ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနသူမ်ားထက္ ေဘာလံုး အေလာင္းကစားသမားမ်ားက သာလြန္မ်ားျပားလ်က္ရွိရာ ၾကာလာလွ်င္ လူငယ္တို႔ ဒုကၡမ်ား ရမည့္အေရး ေမွ်ာ္ေတြးမိေလသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ား စာကို ၾကိဳးစားရမည့္ အစား ေဘာလံုးအေလာင္းကစားျဖင့္ လမ္းမွားကာ စေလာင္းမွလာသည့္ ေဘာလံုးပြဲမ်ားကို ေန႔မနား ညမအား ၾကည့္ေနၾကရသည့္အတြက္ ေက်ာင္းစားမ်ားကိုလည္းမၾကည့္ႏိုင္၊ ဗဟုသုတ ပြါးေစေသာ စာေပ မ်ားကိုလည္း မေလ့လာ မဆည္းပူးႏိုင္ၾကဘဲ ေဘာလံုးအားကစား သမား ေယာင္ေယာင္၊ ေငြေ ရးေၾကးေရး အလုပ္လုပ္ေနသည့္ စီးပြါးေရးသမားေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနၾက ကာ အနာဂတ္တြင္ မလွမပသူမ်ား ျမန္မာ တြင္ ေပါမ်ားလာပါက အနာဂတ္ႏိုင္ငံအေရးမွာ ရင္ေလးစရာပင္ျဖစ္၏။ 

 “ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ တ႐ုတ္လိုရွာ၊ ကုလားလိုစု၊ ျမန္မာလို မျဖဳန္းနဲ႔”ဆိုေသာ စကားေပၚေပါက္ လာျခင္း သည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား တို႔၏ လိုအပ္ခ်က္ကို မီးေမွာင္းထိုးျပေနသလိုပင္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားတို႔က လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္ထိုင္၊ KTV ၊ မာဆက္၊ စင္တီေတးဂီတရွိသည့္ အရက္ဆိုင္ အစရွိသည့္ ေငြကို အက်ိဳးမရွိ ျဖဳန္းတီးေနခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္တို႔က ၾကိဳးၾကိဳးကုတ္ ကုတ္ စီးပြါးရွာေနၾကသည္၊ ကုလား တို႔က ေငြ ကို ေခၽြတာစုျပီး ရသည့္ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ စီးပြါးေရးၾကိဳးစားကာ ခ်မ္းသာေနၾကျပီ။ တ႐ုတ္ကုလားတို႔က ဆိုင္ၾကီးကနားၾကီး၊ တိုက္ၾကီး တာၾကီး ကားၾကီးမ်ားျဖင့္ ခ်မ္းသာေနၾကခ်ိန္တြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတို႔က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၍ ခ်ဲတြက္၊ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းကာ အက်ိဳးမရွိအခ်ိန္ျဖဳန္းေငြျဖဳဳန္းေနၾကဖို႔ မေတာ္ေတာ့ေပ။

အေလာင္းကစားမွန္သမွ် ဘယ္အေလာင္းကစားမွ မႏွစ္သက္ၾကပါေလႏွင့္။ အေလာင္း အစားသည္ က်င့္ၾကံၾကိဳးစားထိုက္သည့္ စီးပြါးေရးနည္းမဟုတ္ေပ။ ဘ၀ကို မြဲျပာက်ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းေစမည့္ မီးႏွင့္ကစားသကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ဘ၀၌ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ စီးပြါးေရးအဆင္ မေျပမႈ ျပႆနာေတြကို ရရစားစား ၀ါး၀ါးမ်ိဳမ်ိဳ ဆိုသလို လတ္တေလာ ေျပလည္႐ံုဆိုျပီး အေလာင္းကစားျဖင့္ ျဖတ္လမ္းကို လိုက္ၾကပါလွ်င္ ဒုကၡႏွင့္သာ ခရီးႏွင္ၾကရေပမည္။ သတိတရားျဖင့္ ႐ိုးေျဖာင့္စြာ အလုပ္လုပ္ကာ ၾကိဳးစားစီးပြါးရွာၾက ကုန္ေလာ့။ အေလာင္းကစားသမားမ်ား ၾကံဳေတြ႔ခံစားရမည့့္ ဆိုးက်ိဳးတရားတို႔ကို ေဖာ္ျပျပီး အမွတ္(၃) ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ 

 အေလာင္းကစားျပဳလုပ္သူရရွိမည့္အျပစ္ (၆)ပါး- 
“ေအာင္သူရန္ပြါး၊ ႐ံႈးသားစိုးရိမ္၊ စည္းစိမ္ေလ်ာ့ပါး၊ တရားသဘင္၊ မ၀င္သက္ေသ၊ မိတ္ေဆြႏွိမ့္ဆို၊ မလိုထိန္းျမား၊ ဤေျခာက္ပါးကား၊ ေပ်ာ္ပါးေႂကြအံ အျပစ္တည္း။”  

ဆက္လက္ျပီး ေနာက္ဆံုးအမွတ္စဥ္ျဖစ္သည့္ အမွတ္(၄)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကုိ ဆက္ လက္ေရးသားအၾကံျပဳပါဦးမည္။ “မူးယစ္ထံုထိုင္း၊ အဆိပ္႐ိုင္းဟု၊ လူတိုင္းနာမ၊ သမုတ္ၾကသည့္၊ တိုစေဆး၀ါး၊ ဘိန္းျဖဴမ်ားႏွင့္၊ ေဆး၀ါးေဆးေျခာက္၊ မွီ၀ဲေသာက္က၊ စိတ္ေဖာက္စိတ္ႂကြ၊ ေမာဟေထြေထြ၊ စိတ္ေတြေလကာ၊ ဆိုးေပလံုးလံုး၊ ဘ၀တုံး၏။” ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳျပီး ေဆးေျခာက္၊ ဘိန္းျဖဴ၊ စိတ္ႂကြ ေဆးျပား အစရွိသည့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ားကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျ့ခင္းသည္ လူကိုထံုထိုင္းေစကာ ဘ၀ပါပ်က္သုဥ္းေစသည့္ အဆိပ္႐ိုင္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎အမူအက်င့္သည္လည္း ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ 

 ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ား လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အစဆံုးအတုယူတတ္ သည့္မေကာင္းမႈမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပရိသအမ်ားစုအေနျဖင့္ ေဆး လိပ္ ေသာက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ခံစားခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အယူအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကေလသည္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ပါက ေခတ္မမွီဘူး ထင္ေနျခင္းႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔ ၾကားခံမရွိဟု ယူဆျခင္း၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ျပီး စတိုင္ထုတ္လိုျခင္း၊ အရြယ္ေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပလိုျခင္းႏွင့္ စဥ္းစား ေတြးေခၚမႈ ယူရန္အတြက္ ၾကားခံကိရိယာ အျဖစ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကို အသံုးျပဳျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ အျခားေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္လည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္႐ံုသာရွိေသာ္ လည္း ေဆးေျခာက္ မ်ား၊ ဘိန္းပင္မွရသည့္ အရြက္၊ အမႈန္႔ စသည္မ်ားကို သံုးေဆာင္ျခင္းအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားပါလွ်င္ နည္းနည္းမွီ၀ဲရာက စြဲသြားကာ ဘ၀ပါပ်က္သုဥ္း၍ လူညြန္႔တံုးရေပမည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွီ၀ဲသံုးေဆာင္သူတို႔သည္ ထိုမူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ား မမွီ၀ဲရပါက ဘာအလုပ္ကိုမွ် မယ္မယ္ရရ မလုပ္ႏိုင္ၾကေပ။ ထို ပုရိသတို႔သည္ မူးယစ္ေဆး၀ါးရရွိဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ေသာ မေကာင္းမႈကိုမဆို ျပဳလုပ္ ရဲၾကေပသည္။ မေကာင္းမႈၾကီးမ်ား ဆက္လက္တိုးပြါးေစေသာ မူးယစ္ေဆး၀ါးမွီ၀ဲသံုးေဆာင္ ျခင္းသည္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊ လူညြန္႔တံုးကာ ႏိုင္ငံေတာ္ဥပေဒကို ပါ ေဖာက္ဖ်က္ရာ က်ေသာ ေၾကာင့္ ေထာင္တန္း က်ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပ လိမ့္မည္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးမ်ား သံုးစြဲေနပါက ေမာဟမ်ား ပိုမိုထူေျပာလွ၍ ယခုဘ၀ တရားရရွိေရးကား လြန္စြာမွ ေ၀းလွေပ သည္။ စိတ္ႂကြ႐ူးသြပ္ေဆးျပား ႐ွဴၾက သည့္ ကေလးမ်ား၊ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္ပိုင္းမ်ားအေနျဖင့္ စ႐ွဴစတြင္ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြျဖစ္ ကာ ေပ်ာ္ၾကရ သည္ဆို၏။ အလုပ္လုပ္လို႔ေကာင္း၊ စာက်က္လို႔ ေကာင္း စသည္ျဖင့္ ႐ွဴရင္း႐ွဴရင္း စိတ္ေဖာက္သြားၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎ေဆးကို စိတ္ကို လည္း ႂကြေစတတ္ျပီး ေနာက္ဆံုး ႐ူးသြပ္သည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ႂကြ႐ူး သြပ္ေဆးဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ စိတ္ႂကြေဆးမ်ားသံုးၾကသည့္ လူငယ္လူရြယ္ ပုရိသမ်ား ကမာၻမွာ ေပါမ်ားလ်က္ရွိရာ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ ဖ်က္ေရးအတြက္ ကမာၻ႔လူသား အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေနသည့္သူမ်ား၏ လုပ္ေဆာင္မႈကား ဂုဏ္ယူဖြယ္ ရာျဖစ္ေပသည္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ကိစၥမ်ားေသာ ပရိသမ်ားသည္လည္း စိတ္ကို တက္ႂကြေစရန္၊ အိပ္ေရး ပ်က္ခံ ႏိုင္ေစရန္ စသည္ျဖင့္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေဆး၀ါးမ်ားကို သံုးေဆာင္ၾက၏။ ဇိမ္ခံယစ္မူး စိတ္ၾကည္ ႏူးမႈကို ခံခ်င္ၾက၍လည္း သံုးၾက၏။ ေမာဟျဖင့္ မူးယစ္ေနျခင္းကို စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္ဟူ၍ မွတ္ကာ သံုးစြဲေနျခင္းျဖစ္၏။ မူလတန္းကတည္းက ပုထုဇဥ္တို႔စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္ ကဲ့သို႔ ေရာက္ တတ္ရာရာ မေကာင္းမႈအာ႐ံု၌ သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ မူးယစ္ေဆး၀ါးျဖင့္ ထပ္မံ ဓာတ္ျပဳလိုက္သျဖင့္ မေကာင္းမႈအာ႐ံု အေတြးနယ္တစ္ခုလံုး လႊမ္းျခံဳသြားကာ ဘယ္မွာလွ်င္ စိတ္အစဥ္ ေကာင္းႏိုင္ေတာ့အံ့နည္း။ 

 အို…ပုရိသ လူငယ္လူရြယ္ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ ေဆး၀ါးေဆးေျခာက္သံုးစြဲျခင္းသည္ အသင္တို႔ကို ဘ၀အေမွာင္ ေခ်ာက္က်ဖို႔အတြက္ နည္းမွားလမ္းမွားတို႔ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္အခ်ိန္၌ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ စိတ္႐ိုင္းေလးမ်ား ၀င္လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ အေပါင္းအသင္း မွား၍လည္း ထိုေဆး၀ါးမ်ားကို အသံုးျပဳတတ္ၾက သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းတို႔ျဖင့္ မေကာင္းအသင္း မဖြဲ႔ၾကေလႏွင့္။ ေကာင္းမႈျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းတိုက္တြန္း တတ္သည့္ မိတ္ေကာင္းေဆြတစ္သင္း ဖြဲ႔ၾကကုန္ေလာ့။ တခ်ိဳ႕ေသာ ပုရိသၾကီးမ်ားက “ေယာက်္ားဆိုတာ အကုန္လုပ္ဖူးရတယ္ကြ”ဟူ၍ အျမင္မွား အယူမွား ဒိ႒ိတရားကို လူငယ္တို႔ထံ ထိုအေတြးမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္တတ္ၾကေပသည္။ အေတြးအေခၚနည္းၾကေသာ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ “အင္း ဒါမွ ငါက ျပန္ျပီး ဆရာၾကီးလုပ္တတ္ မွာ”ဟူ၍မွတ္ကာ “အရက္၊ မိန္းမ၊ အေလာင္းကစား၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး”စေသာ မေကာင္းသည့္ အတတ္ပညာမ်ိဳးစံုတို႔ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာ ပါရဂူၾကီး လုပ္ခ်င္လာၾကကာ ဆန္းရင္းဆန္း ရင္း လိုင္းေပါင္းစံုတာ၀န္ယူရသည့္ ဂိတ္မွဴးၾကီးကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ အနားမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရွာသမွ် စီးပြြါးမွာလည္း ထိုေလးမ်ိဳးအတြက္သာလွ်င္ အသံုးခ်ေနၾကေတာ့၏။ ထိုသူတို႔၏ အမ်ားအက်ိဳး ပရဟိတအျမင္အေနျဖင့္ “ယိုေပါက္ေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သင္းပင္းဖြဲ႔ရပါက သိန္းေသာင္းမက အကုန္ခံႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အရက္မေသာက္တတ္သူအား အေအးတစ္ခြက္ တိုက္ရမွာကို လြန္စြာ ႏွေမွ်ာတြန္႔တိုတတ္ၾကေလသည္။” ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားဓမၼအလိုအရ ျပဳေကာင္းသည့္ဒါန၊ မျပဳေကာင္းသည့္ဒါနဟူ၍ ႏွစ္ပါးရွိေလ ရာ ေသရည္ေသရက္အလွဴ၊ ေမထုန္အလွဴ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးအလွဴ၊ အေလာင္းကစားလုပ္ရန္ ကူညီသည္တို႔မွာ မေကာင္းေသာဒါန၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေငြကုန္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္မရဘဲ အကုသိုလ္သာရရွိေသာ မိစၧာဒါနတို႔ျဖစ္၏။ “အပါယ္ေလးပါး၊ လားမည့္အေၾကာင္း၊ မေကာင္းမႈမွ၊ စပ္သမွ်ကို၊ ေရွာင္ၾကပါေလ၊ ေသကာထုတ္ေခ်ာက္၊ ငရဲေရာက္မည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ေစ။”ဟူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရဆံုးမစာေလးကို ႏွလံုးသြင္း၍ ထိုမေကာင္းမႈမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါေလ။ ပုရိသတို႔၏ လမ္းမွားကာ အကုသိုလ္ျဖင့္ ေငြကုန္၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾက သည္မွာ ထိုေလးမ်ိဳးေသာ “ပုရိသ ကံဆုိးေပါက္ၾကီးမ်ား”ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပျပီး သတိတရား တိုးပြါးကာ ေရွာင္ရွားႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ အၾကံျပဳ၍ ဤေဆာင္းပါးကို ေမတၱာျဖင့္ ေရးသား တင္ျပအပ္ေပသည္။ 

ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား”
 ျမတ္ေသာေယာက်္ား၊ သတို႔သားသည္
 ေမြးဖြားလူလား၊ ေျမာက္ခဲ့ျပီ။ 
ရခဲဖို႔စြာ၊ ၾကိဳးစားပါလွ်င္ 
လြန္သာျမတ္လို႔၊ ေအာင္ပြဲဆင္။ 
ထိုသုိ႔မသြား၊ လမ္းေခ်ာ္မွားလွ်င္ 
တိုးပြါးဖို႔တြင္၊ လမ္းမျမင္။
 ေယာက်္ားေဖာက္ျပား၊ အမွားမ်ားတြင္
 ေလးပါးျပား၍၊ ယိုေပါက္ဆင္။ 
ပ-ဆံုးအေပါက္၊ ေသရည္ေသာက္ၾက 
ဒု-ေပါက္ဣတၳိယ၊ မွားကာမ။ 
တ-ေပါက္အမွား၊ ေလာင္းကစားႏွင့္
 ေဆး၀ါးမူးယစ္၊ စတုျဖစ္။ 
ပုရိသမ်ား၊ သတိထားပါ
 ေရွာင္ရွားႏိုင္ေစ၊ ထုိေလးေထြ။
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု

အျပည့္အစုံသုိ႔

25 Dec 2012

ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(ဒုတိယပိုင္း)

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

အမွတ္(၁)ပုရိႆကံဆိုးေပါက္ၾကီးသည္ ေသရည္ေသရက္မ်ား မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္ပါး (ပထမပိုင္း) တြင္ ေရးသားတင္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆက္လက္၍ ပုရိသ-အမ်ိဳးသားမ်ား ကံဆိုးေစေသာအေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစသည့္အေၾကာင္းမ်ား၊ လမ္းမွားေနသည့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားကို ေဖာ္ျပအၾကံျပဳကာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ ၍ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္အၾကံျပဳ ေရးသားေဖာ္ျပသြားပါမည္။ (ငါသာလွ်င္သိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ ဟန္ေဆာင္မာန၊ မမူရပါ၊ စိတ္ေကာင္း ေမတၱာ၊ ေရွး႐ႈကာလွ်င္၊ ကမာၻျမန္မာ့၊ ပုရိသမ်ား၊ သုခခ်မ္းသာ၊ ၾကီးပါေစေၾကာင္း၊ အက်င့္ ေကာင္းႏွင့္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္ျပ၊ သတိရဖို႔၊ သုတေ၀စည္၊ မွ်ေ၀သည္။)

အႏၶပုထုဇဥ္-ပုရိသအမ်ိဳးသားတို႔သည္ “”ႏွင့္ပတ္သက္ပါလွ်င္ ကိေလသာေတာင္းသမွ် ခႏၶာၾကီး ကို ေက်ာင္းေနၾကရာ စိတ္ပ်ိဳကာ ကုိယ္ႏုသူဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ယူၾကေလသည္။ ကာယႏွင့္၀စီ ႏွစ္ပါးညီ ထိုသီလကို မေနာက ခ၀ါခ်၍ ဘီလူးက,ကဖို႔ရန္သာ မေနာက ခိုင္းရွာရာ မေနာတီးသည့္ ဘီလူးဆိုင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္ႏႈတ္ ႐ိုင္းရကာ ဟုိအပ်ိဳ၊ သည္အပ်ိဳ ေနာက္ကပိုး၍ ျဖိဳေတာ့၏။ သူ႔သမီး သူ႔မယားကို ေနာက္က က်ားလိုလိုက္ေတာ့၏။ သျပာေတာင္းရွာ ျပည့္တန္ဆာလည္း ေန႔မနား၊ ညမအား ငွါးေလသည္။ ယုယုယယ ခ၀ါမထံ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆံသ ခံၾကသည္။ စင္တင္ဂီတ ဆိုဟန္ျပသည့္ သြယ္သြယ္လွ်လွ် ကညာလွကို မ်က္လံုးအေဟာင္း နားမေညာင္းဘဲ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေငးေငါင္သည္။ အိမ္ကမယား မယ္အိုထား၍ အေတြ႔ကာမ ႏုယြျပသည့္ မာဆက္မႏွင့္ ေပ်ာ္ၾက၏။ ကာလာအိုေက မိန္းမေထြ ႏွင့္ လံုးလားေထြးလား ေပ်ာ္ပါးၾကသည္မွာ အႏၶပုရိသတို႔၏ က်င့္စဥ္ ျဖစ္ေပသည္။ 

အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတုိ႔ ဘ၀မွာ မေတာက္ေျပာင္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြေႏွးေကြးေစသည့္ အလွမ်ိဳးစံု ဣတၳိယကာမဂုဏ္ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနၾကျခင္းသည္ အမွတ္(၂)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ ၾကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ေငြကုန္အခ်ိန္ကုန္၊ ကုသုိလ္ေတြကုန္ေနၾကသည္မွာ မိန္းမလိုက္စား ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ မ-ဘက္ လိုက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ မိုက္-ဘက္သို႔ ပါေနၾကရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ပုရိသတို႔ေျပာသည့္ “အလန္းေလးေတြ”ဆိုသည္မွာ ေရာယွက္မိုက္မွားမိပါလွ်င္ ကႆဖဘုရားလက္ထက္က သူေဌး သားေလးဦးလို ေလာဟကုမီၻငရဲသုိ႔ “တန္းတန္းမတ္မတ္” ေရာက္ေစႏိုင္သည့္အတြက္ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ” ဆိုေသာ ထို႔သူေဌးသားေလးဦးေျပာခ်င္သည့္ စကားမ်ားကို အမွတ္ရၾကပါေလ။ ထိုစကား တို႔ ေပၚေပါက္ လာပံုမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ တစ္ေန႔သ၌ ေကာသလ မင္းၾကီးသည္ တိုင္းခန္း လွည့္လည္ရာတြင္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ္မူလိုက္ရာ အစြဲ လန္းၾကီး စြဲလန္းသြားကာ ကိေလသာပိုး ရြပိုးထိုးေတာ့၏။ မင္းၾကီးသည္ ထိုလံုမအေၾကာင္း စံုစမ္းေမးျမန္း ရာတြင္ သူတစ္ပါးမယား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ယာတြင္ တံုးလံုးလဲကာ မရလွ်င္ ေသရေတာ့မည့္အလား ခံစားေနရင္း သူ႔ေယာက်္ားကိုပင္ ပရိယာယ္ျဖင့္သတ္ရန္ အေကာက္ဉာဏ္ ထုတ္မိေလေတာ့သည္။ မင္းၾကီးသည္ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ျဖစ္ရင္း သန္းေခါင္ခ်ဥ္းသည့္အခါတြင္ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးမ်ားကို ေၾကာင္မက္ဖြယ္ေကာင္းစြာ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားကာ တစ္ညလံုး မအိပ္ႏိုင္ခဲ့ရေပ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညီလာခံတြင္ မင္းၾကီးသည္ ညတုန္းက သူၾကားခဲ့ရသည့္ အသံက်ယ္ၾကီးမ်ားကို မူးမတ္တို႔ကို မိန္႔ၾကားကာ အေၾကာင္းကို ေမးျမန္းေလသည္။ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိေသာ မူးမတ္တို႔သည္ ဘုရင္ၾကီးကံေတာ္ကုန္ႏိုင္သျဖင့္ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေကာက္ ဉာဏ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ မင္းၾကီးက လက္ခံယံုၾကည္ျပီး ယစ္နတ္ပူေဇာ္ရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္ စသည္တို႔ကုိ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ေစ ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မလႅိကာမိဖုရားေခါင္ၾကီး ၾကားသိခ်ိန္တြင္ ပညာဉာဏ္ရွိေသာ မိဖုရားၾကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာသလမင္းၾကီးထံ အလ်င္အျမန္ ေလွ်ာက္ထား ရာမွာ- “ကုန္စင္ခပင္း သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ထံ ေမးေလွ်ာက္မွသာ အေျဖမွန္ သိႏုိင္ ပါ ေၾကာင္း” သံေတာ္ဦး တင္ေလသည္။ ဤတြင္မွ “ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ”ဟူေသာ စကားအက်ယ္ႏွင့္ ၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သျဖင့္ ေကာသလ မင္းၾကီးလည္း ကာမဂုဏ္မမွား၊ ယစ္နတ္ပူေဇာ္ခံရမည့္ လူ၊ တိရစၧာန္မ်ားလည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားေလ သည္။ 

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားေ႔ရွ၌ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တြင္ အလြန္တရာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေသာ သူေဌးသားေလးဦးတို႔သည္ တစ္သက္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ ေသာ သူတို႔၏စည္းစိမ္ဥစၥာ တို႔ကို မည္သို႔ျဖဳန္းကာ ဇိမ္ခံရပါ့မလဲဟူ၍ စဥ္းစားရာတြင္ ပုရိသအခ်ိဳ႕တို႔ အထင္ၾကီးသည့္ (Master Key)မ်ားလုပ္ရန္ ေလးဦးလံုး သေဘာတူခဲ့ကာ အပ်ိဳ အလွ၊ အိုလည္းလွသည့္ မိန္းမမ်ိဳးစံုတို႔ကို ဥစၥာျဖင့္ ဖ်ားေယာင္း၍ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေလသည္။ သူေဌးသားေလးဦးသည္ ကာမဂုဏ္အမွားေၾကာင့္ ထိုဘ၀မွ ေသေသာအခါ ေလာဟကုမီၻ(သံရည္ပူငရဲ)သို႔ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးမွ ျပန္ေပၚလာသည့္ အခ်ိန္ေလးတြင္ သူတို႔ အေနျဖင့္ လူ႔ျပည္က လူသားေတြကို ေျပာျပခ်င္သည့္ စကားမ်ား ထုတ္ဟေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ပထမဆံုး စကားလံုးေလး ေအာ္ျပီးခ်ိန္တြင္ ငရဲအိုးထဲသို႔ ျပန္လည္နစ္ျမဳပ္ သြားျပန္ေလသည္။ ေကာသလ မင္းၾကီးက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားထံ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းခ်ိန္တြင္ အထက္ပါ သူေဌးသားေလးဦး၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဟာၾကားခဲ့ၿပီး မင္းၾကီးၾကားခဲ့ေသာ စကားမ်ားမွာလည္း ထိုသူေဌးသားေလးဦး တို႔က လူ႔ျပည္က လူသားမ်ားကို ေျပာခ်င္၍ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၎တို႔ေျပာခ်င္သည့္ စကားအက်ယ္တို႔ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္- 

-“ဒုဇၨီ၀ိတမဇီ၀ိမွ ေယသေႏၲ န ဒဒမွေသ၊ ၀ိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု ဒီပံ နာကမွ အတၱေနာ။”- 
(ငါတို႔ မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႔ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိပါလ်က္ မေပးလွဴ ခဲ့ၾကဘူး၊ မိမိအတြက္ ေထာက္တည္ရာ အားထားရာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မျပဳလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။) 
-“သ႒ိ ၀ႆ သဟႆာနိ ပရိပုဏၰာနိ သဗၺေသာ၊ နိရေယ ပစၥမာနာနံ ကဒါ အေႏၲာ ဘ၀ိႆတိ။”-
(ငရဲေရာက္တဲ့အခါမွာ အႏွစ္ ၆ ေသာင္းရွိသြားျပီ၊ ခုျပန္ျပီးေတာ့ က်သြားျပန္ျပီ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဆံုးမယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။) 
-“နတၳိ အေႏၲာ ကုေတာ အေႏၲာ န အေႏၲာ ပဋိဒိႆတိ၊ တဒါ ဟိ ပကတံ ပါပံ မမ တုယွဥၥ မာရိသာ။”- 
(ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တို႔ ဟိုတုန္းက မေကာင္းတာေတြ လုပ္မိတာ၊ မိတ္ေဆြတို႔ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။) 
-“ေသာဟံ ႏူန ဣေတာ ဂႏၲာ ေယာနိ ံ လဒၶါန မာႏုသိ ံ၊ ၀ဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟံု။”- 
(ဒီတစ္ခါ လူ႔ဘ၀ ရရင္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကုသိုလ္ခ်ည္း လုပ္ေတာ့မယ္။) ဟူ၍ျဖစ္ေလသည္။ 

လူငယ္တို႔သဘာ၀ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာ ဘာေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ရမွာလဲ၊ သူၾကည္ျဖဴလို႔ ကုိယ္-ကလူတာ ဘယ္အရာက အေရးယူမွာလဲ၊ ဒါ ငရဲနဲ႔ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္တာ”ဟူ၍ အျပစ္ျပ ဆံုးမသည့္ ဘာသာအယူကို လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔ မၾကည္ျဖဴတတ္ၾကေပ။ ဘုရားအဆုံးအမေတာ္ တို႔သည္ အယူ၀ါဒေတြ မဟုတ္ေပ။ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္တို႔ကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပ၍ ဆံုးမေတာ္မူထားသည့္ သစၥာတရား ဓမၼတို႔ပင္ျဖစ္၏။ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ေဟာထားသည့္ ၀ါရိတၱ သီလသည္ ေရွာင္ၾကဥ္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါးရရွိမည္ျဖစ္ျပီး ေဆာင္ရြက္ရန္ေဟာထားေသာ စာရိတၱသီလသည္လည္း ေဆာင္ရြက္သူအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါး ျဖစ္ထြန္းမည္ျဖစ္၏။ ဘာသာတရားက လူတို႔ကို အေနၾကပ္ေအာင္ ေဘာင္ခတ္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သစၥာတရားတို႔သည္ ဥပမာအားျဖင့္ “င႐ုပ္သီးစားလွ်င္ စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ စားလွ်င္ ခ်ိဳသည္”ဟူ၍ ေဟားထားသည့္သေဘာမ်ိဳးျဖစ္၏။ င႐ုပ္သီးကို ျမန္မာစားလွ်င္ စပ္သည္၊ တ႐ုတ္စားလွ်င္ မစပ္၊ ထန္းလ်က္ကို ျမန္မာစားလွ်င္ ခ်ဳိသည္၊ ကုလားစာလွ်င္ မခ်ိဳ ဟူ၍ မဟုတ္။ င႐ုပ္သီးကို ဘယ္သူစားစား စပ္သည္၊ ထန္းလ်က္ကို ဘယ္သူစားစား ခ်ိဳသည္ ဟူေသာ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အမွန္အတိုင္းသာလွ်င္ လမ္းညႊန္သည့္တရားေတာ္ျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရား တရားစကား ကိုေထာက္၍ ျမန္မာပညာရွိၾကီးမ်ားက ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္ယူကာ “တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္၊ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းရမည္ဟူေသာ စနစ္၊ ရည္းစားထားတာေတာင္ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆို ပိေတာက္ သစၥာရွိကာ တစ္သက္လံုး ေပါင္းရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိေအာင္ မိတ္ေဆြလို ေမာင္ႏွမလို စံုစမ္းအကဲခတ္ရမည္ ဟူေသာ တိုက္တြန္းမႈ၊ ဟဲ့- ေကာင္မေလး၊ ရည္စားတစ္ေထာက္ လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္ လုပ္မေနနဲ႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ဣေျႏၵရွိမွ၊ သိကၡာရွိမွ၊ မေလာ္လီမွ တန္ဘိုးရွိတယ္၊ ဟဲ့-ေကာင္ကေလး၊ ပ်ိဳတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ဆိုျပီး အကုန္လံုးကို လိုက္ခ်ဳိင္ေနရင္ ဘယ္မွာ ေယာက်္ားေကာင္း တို႔၏ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ရွိပါ့မလဲ၊ ေယာက်္ားတို႔ ကာမကို ႏိႈးဆြသည့္ ထမီ ဟကြဲ၊ ေဘာင္းဘီတို စကပ္တို၊ အေပၚက မလံု၊ ေအာက္က ေဟာင္းေလာင္း အ၀တ္အစားေတြ မိန္းကေလးတို႔ မ၀တ္ၾကနဲ႔၊ တို႔ ျမန္မာမိန္းကေလးဆိုတာ လံုလုံျခဳံျခံဳရွိသည့္ အ၀တ္အစားေလး ေတြ ၀တ္ရတယ္၊ ေကာင္ ကေလး ေကာင္မေလးတို႔ အခ်ိန္အခါ မေတာ္ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ သြားလာ ေနၾကတာ မသင့္ေတာ္ဘူး ကဲြ႔”အစရွိသည့္ လူငယ္အခ်ိဳ႕တို႔အတြက္ နားၾကားပင္းကပ္ေနတတ္ သည့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံေသာ လူၾကီးသူမတို႔၏ အဆံုးအမတို႔သည္ ကာေမသုမိစၧာ စာရကံတည္းဟူေသာ အပါယ္လားေၾကာင္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ မျဖစ္ပြါးရေအာင္ အလ်ဥ္းသင့္သည့္အခါတိုင္း ၾကိဳတင္ကာ တားျမစ္ေန ၾကျခင္းျဖစ္၏။ 

အို…ပုရိသ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ အေနာက္တိုင္း မယဥ္ေက်းမႈမွ စီးဆင္းလာသည့္ Living Together ဆိုေသာ လင္မယားမဟုတ္ဘဲ အတူတကြေနထိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ထို မေကာင္းသည့္ အက်င့္စ႐ိုက္တို႔သည္ ျမန္မာတို႔အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္သလို အေနာက္တိုင္း အေ႔ရွတိုင္းအတြက္လည္း ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေပ။ ကမာၻ႔ လူသားအားလံုးအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ေခ်။ ေလာ္လီေဖာက္ျပားသူတို႔၏ စ႐ိုက္လကၡဏာ အမူအက်င့္ဆိုးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ တရား၀င္ ဇနီးမယားမွတစ္ပါး အျခားဘယ္မိန္းကေလးႏွင့္မွ Living Together မလုပ္ၾကေလ ႏွင့္။ အျပစ္မ်ားက အလြန္တရာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာကဲ့သုိ႔ေသာ ဘြဲ႔ေလးခု ဧတဒဂ္ရခဲ့သည့္ အေလာင္းေတာ္ၾကီးပင္ တစ္ခုေသာဘ၀ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္မိုက္မွားမိခဲ့၍ ေရာ႐ု၀ငရဲ၌ က်ေရာက္ခဲ့ရျပီး ငရဲမွလြန္ေသာအခါတြင္လည္း စတုတၳဘ၀၌ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ျပီး ၀န္ကို ထမ္းရန္ အခိုင္းခံ ရေသာ ဆိတ္သိုးၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ပဥၥမဘ၀ ေမ်ာက္ဘ၀ ျဖစ္ခဲ့စဥ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ ေသာ ေမ်ာက္ မင္းၾကီးက ေ၀ွးေစ့ကို ကိုက္ေဖာက္စားခံခဲ့ရျခင္း၊ ဆ႒မေျမာက္ ဘ၀ ႏြားဘ၀ျဖစ္ခဲ့ စဥ္မွာလည္း သန္မာ ထြားက်ိဳင္းေသာ ႏြားၾကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေ၀ွးေစ့ကို ထုတ္ခံရကာ အခိုင္းခံခဲ့ရျခင္း၊ သတၱမ ဘ၀ ၀ဇၨီတိုင္း ၌ ေယာက်္ားမဟုတ္၊ မိန္းမ မဟုတ္သည့္ နပံုးပ႑ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ သိၾကားမင္း၏ မိဖုရားအျဖစ္ ေလးဘ၀၊ ဇ၀နနတ္သား၏ မိဖုရား နတ္သမီးဘ၀၊ အဂၤတိမင္းၾကီး ၏သမီး ႐ုစာမင္းသမီးဘ၀ စသည္ျဖင့္ကာေမသုမိစၧာစာကံအက်ိဳးေပးဘ၀တို႔ကို ရရွိခဲ့ရေပသည္။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးေတြ ေ၀း၊ ေလာ ကုတၱ ရာ အသိအျမင္ေတြလည္း ေဆြးေစေသာ သေဘာ ကို ေလးနက္စြာေတြးေတာေစ ခ်င္ပါေၾကာင္း အၾကံျပဳရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါး(ဒုတိယ ပိုင္း)ကို ျမတ္စြာ ဘုရားေဟာၾကားခဲ့သည့္ ကာေမသုမိစၧာစာရ က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားႏွင့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ မဃေဒ၀လကၤာတို႔ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ 

ကာေမသုမိစၧာစာရက်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမည့္ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို လကၤာျဖင့္ မွတ္သားရန္- “မိစၧာစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကအမ်ား၊ ရန္သူပြါး၍၊ ရွားပါးလာဘ္တိတ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္ ၏၊ ဣတိၳပ႑ဳက္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေျႏၵ၊ ယြင္းေသြခ်ိဳ႕ သိမ္၊ စိုးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္ အက်ိဳးတည္း။” 

မဃေဒ၀လကၤာ- “ကိေလ႐ုတ္မာ၊ ဓမၼတာ၌၊ အာသာငတ္ငတ္၊ ၾကီးရမၼက္ႏွင့္၊ ကလက္ကလိန္း၊ ဉာဏ္မထိန္းဘဲ၊ မိန္းမႏိုင္ငံ၊ ဆက္ဆံယစ္မူး၊ အလိုက္က်ဴးက၊ ညစ္ညဴးဆိုး၀ါး၊ အျပစ္မ်ား၏။” 

ကာမေရာဂါ၊ ၀မ္းတြင္းနာကား၊ ကုရာနတၳိ၊ ေဆးမရွိဘူး၊ မိမိပညာ၊ သတိသာလွ်င္၊ မဟာၾသသဓ၊ ေဆးမည္ဆြ၏။” 
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

အျပည့္အစုံသုိ႔

21 Dec 2012

ပုရိသ ကံဆိုးေပါက္ၾကီးမ်ား(ပထမပိုင္း)

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးေပးကံတရားတို႔သည္ အရိပ္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ အရိပ္ကို လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚစရာမလိုသလို လိုက္ခဲ့ရန္လည္း တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေပ။ သြားေနသည္အရာေနာက္သို႔ ထက္ၾကပ္ မကြာ လိုက္ေနမည္သာျဖစ္၏။ ထို႔အတူသာလွ်င္ သတၱ၀ါတို႔ ျပဳလုပ္သမွ်ေသာ ကာယကံအမႈ၊ ၀စီကံအမႈ၊ မေနာကံအမႈတို႔၏ အက်ိဳးေပးကံတို႔သည္ အရိပ္ကဲ့သို႔ အစဥ္လိုက္ေနေလသည္။ အက်ိဳးေပးတတ္သည့္ ကံေလးမ်ိဳးရွိရာတြင္-  

(၁) အလြန္ၾကီးေလးေသာ၊ တျခားမည္သည့္ကံမွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေသာ၊ ဒုတိယဘ၀ ေသခ်ာေပါက္ မလြဲမေသြအက်ိဳးေပးေသာ ဂ႐ုကကံ။ (ဥပမာ- ကုသိုလ္ကံကိုၾကည့္ပါက စ်ာန္ရထားေသာပုဂၢိဳလ္ သည္ ေသျပီးေနာက္ဘ၀၌ ေသခ်ာေပါက္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္သကဲ့သို႔၊ အကုသိုလ္ကံကိုၾကည့္ပါက မိဘကို သတ္မိေသာ ပဥၥာနႏၲရိကံမ်ိဳးက်ဴးလြန္မိသူသည္ ေသျပီး ေနာက္ဘ၀၌ အပါယ္ငရဲသို႔ ေသခ်ာေပါက္ က်ေရာက္ရသကဲ့သို႔)
(၂) ယခင္က ေန႔စဥ္အားထုတ္ေနက်မဟုတ္ဘဲ ေသခါနီးတြင္ ျပဳလုပ္မိကာ ဒုတိယဘ၀သို႔အက်ိဳး ေပးေသာ အာသႏၷကံ။ (ဥပမာ- ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ၾကီး တစ္ပါး အႏွစ္ႏွစ္ေသာင္း ၾကာေအာင္ ရဟန္းသီလ မက်ိဳးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္း ခဲ့ေသာ္လည္း ေသခါနီးတြင္ ပိန္းျမက္ပင္ေလး ဆြဲျဖတ္မိျခင္းကို အာပတ္မေျဖရေသးဘူး ဟူ၍ ႏွလံုးသြင္းမိျခင္း ေၾကာင့္ ေရ၌ နဂါးၾကီးသြားျဖစ္ရ သကဲ့သို႔၊ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားလက္ ထက္က ေသဒဏ္က် သူေတြကို သတ္ေပးရသည့္ ဘုရင့္အမႈ ထမ္းၾကီးတစ္ဦးသည္ အႏွစ္ငါးဆယ္တိုင္ေအာင္ မေကာင္းမႈျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ရေသာ္လည္း အသက္ၾကီး၍ ပင္စင္ရခ်ိန္ ေသခါနီး၌ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကို ဆြမ္းေကၽြးတရားနာျပီး ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ ဥပေစၥတကကံတစ္ခုျဖင့္ ေသသြားခ်ိန္ရာ တစ္သက္လံုးျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ လူသတ္သည့္ကံ မ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ေသခါနီးတြင္ျပဳမိေသာကံက နတ္ျပည္သို႔ေရာက္ရွိအက်ိဳးေပး သကဲ့သို႔)
(၃) စဥ္ဆက္မျပတ္အားထုတ္ရင္း အျမဲပူေႏြးေနကာ ေသခါနီးအထိ သတိမျပတ္ အားထုတ္ ႏိုင္ပါက အလြန္အားေကာင္းစြာအက်ိဳးေပးေသာ အာစိဏၰကံ။ (ေသခါနီးျပဳမိေသာ အာသႏၷကံအက်ိဳးမေပး လွ်င္ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္သည့္ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကံတို႔က အက်ိဳးေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္က ဓမၼိကဥပါသကာၾကီးသည္ ေန႔စဥ္ ဘုရား ေက်ာင္းကန္သြား၊ တရားနာ၊ ဥပုသ္ သီလေစာင့္ေသာ ဥပါသကာၾကီးျဖစ္ရာ ေသခါနီးတြင္ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ ပန္းရထားမ်ား က ေကာင္းကင္ တြင္ ေရာက္ရွိလာျပီး နတ္ျပည္ေျခာက္ ထပ္မွ နတ္သားနတ္သမီးမ်ားက ကိုယ့္နတ္ျပည္ ကို ကာင္းေၾကာင္း အမႊန္းတင္ကာ မေသခင္ကတည္းကတိုင္း နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ထဲက ဘယ္နတ္ျပည္ ေကာင္းလဲ ေမးျမန္းျပီး တုသိတာနတ္ျပည္က ဘုရားအေလာင္းအစရွိေသာ သူေတာ္ ေကာင္းမ်ား ေမြ႔ေလ်ာ္ရာ နတ္ျပည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိျပီး တုသိတာနတ္ျပည္က ပန္းရထား ကို ေရြးျပီး ထိုနတ္ျပည္တြင္ နတ္သားးျဖစ္ရသကဲ့သို႔) 
(၄)ေသျပီးေနာက္ဘ၀မွသည္ နိဗၺာန္မရမျခင္း ၾကားသံသရာ၌ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အက်ိဳးေပးေသာ ကဋတၱာကံ။ (ေရွ႕က ကံသံုးခု အက်ိဳးေပးခြင့္ မသာပါက ယခင္ သံသရာ ဘ၀တစ္ခုခုက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံက အက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ေရွးအခါက အဂၤတိမင္း ၾကီး၏ တိုင္းျပည္တြင္ အလာတ စစ္သူၾကီးသည္ ယခင္ဘ၀က ပိဂၤလဆိုေသာ ႏြားသတ္ သမားလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ငရဲမေရာက္ေသးဘဲ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္၌ ပန္းကံုးတစ္ကံုးကုိ ဘုရားေစတီေတာ္မွာ လွဴခဲ့ဖူးသည့့္ ကံေၾကာင့္ ႏြာသတ္ သမားဘ၀မွ ေသျပီးေနာက္ဘ၀တြင္ ႏြားသတ္သည့္မေကာင္းမႈကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ဘုရားေစတီမွာ ပန္းကံုးလွဴခဲ့သည့္ကံက ဂုဏ္သေရရွိေသာ စစ္သူၾကီးအျဖစ္ကို အက်ိဳးေပးသကဲ့သို႔၊ တစ္ဖန္ ဗီဇကကၽြန္သည္လည္း ျပီးခဲ့သည့္ဘ၀က ဥပုသ္ေန႔ေတြ၌ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ခဲ့ေသာ္ လည္း ထိုကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လုလင္ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ရာ ရဟန္းတစ္ပါး မ်က္စိလည္၍ လမ္းေမးသည္ကို ႏြားေပ်ာက္လို႔ရွာမေတြ႕ ဘဲ စိတ္ညစ္ေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္အား “သင္တို႔ဘုန္းၾကီးေတြ တယ္..စကားမ်ားတယ္၊ စကားမ်ားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတြမွ မ်ားတာ၊ အသင္လည္း ကၽြန္မ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”ဟူေသာ ၀စီကံဒုစ႐ုိက္က်ဴးလြန္မိေသာ ကံေၾကာင့္ ဥပုသ္ သီလေဆာက္တည္ ထားေသာကုသုိလ္ကံေတြက အက်ိဳးမေပးေသးဘဲ ေသျပီးေနာက္ဘ၀၌ တစ္ခုေသာဘ၀က ၀စီကံဒုစ႐ိုက္က ကၽြန္ဘ၀သို႔ အက်ိဳးေပးသကဲ့သို႔။) ကံေလးမ်ိဳးရွိၾက၏။ 

ကံေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္းကို အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ပုရိသ အမ်ိဳးသားမ်ား ကံဆိုးေစသည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ ဘ၀မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ ဆုတ္ယုတ္ေစသည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ လမ္းမွား လိုက္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို အဓိကထားေရးသားတင္ျပကာ အမ်ိဳးသားအားလံုး သတိျဖစ္ေစရန္၊ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ လွမ္းႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္အၾကံျပဳေဖာ္ျပမည္ ျဖစ္ပါသည္။ “ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ အပ်င္းပြဲႏွင့္၊ ေအာင္ပြဲ႐ံႈးပြဲ၊ ၾကိဳဆိုခြဲခြါ၊ မိတ္ပြဲႏႈတ္ဆက္၊ က်ိဳးတူဖက္ဟု၊ ဂုဏ္ျပဳ ပါေလ၊ သုရာေမ”ဟူ၍ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ပုရိသတို႔က်င္းပေသာ ပြဲတကာတို႔တြင္ ပါျမဲပါေနသည့္ရာမွာ ေသရည္ေသရက္ သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ သူမပါလွ်င္ မျပီးေလာက္ေအာင္ ႏွင္သည့္ခရီး မတြင္သည္ဟု ထင္ၾကေပသည္။ သူႏွင့္ စျပီး သူႏွင့္ဆံုးမွ ေအာင္ပြဲရသည္ဟု မွတ္ယူတတ္ၾက၏။ ဤကား ပုရိသတို႔၏ ၾကီးေလးေသာ ကံဆိုးေပါက္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ 

 ေသရည္ေသရက္တို႔ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မေကာင္းမႈကံမ်ား အစဥ္တိုးပြါး ေနမည္ျဖစ္ သည္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္လည္း အစဥ္ဆုတ္ယုတ္ေန သလို ေနာင္သံသရာ၌လည္း အဖန္ဖန္ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ရမည့္အလုပ္ျဖစ္၏။ ယခုအခါ တြင္ ေသရက္ေသရက္ ကို အလွဆံုး စကားလံုးမ်ားသံုး၍ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပး ကာ ေသရည္ေသ ရက္ ဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ပညတ္တို႔ျဖင့္ ျပီပံုးကား ခ်ထားၾက ၏။ သို႔ေသာ္ ၎၏ဂုဏ္သတၱိမွာ ေသာက္လွ်င္ မူးတတ္၏။ ထိုအခ်က္ျဖင့္ျပည့္စံု လွ်င္ ေသ ရည္ေသရက္ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ေသသြား တတ္ ေသာ အရည္ျဖစ္၏။ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ ၀ါရိတၱသီလႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ စာရိတၱသီလ ႏွစ္ပါး တြင္ ေသရည္ေသရက္တို႔ကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္း သည္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ ၀ါရိတၱသီလ ျဖစ္ပါ သည္။ 

 ေသရည္ေသရက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အဆင့္ဆင့္ အျပစ္ၾကီးပံုအား စာေရးသူ၏ယူဆခ်က္ကို တင္ျပရပါ လွ်င္ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္သူတို႔သည္ အျပစ္ၾကီးၾကကုန္၏။ ထို႔ထက္ သူတစ္ပါးကို တိုက္သူတို႔က ပို၍ အျပစ္ၾကီးၾက ကုန္၏။ ၎တို႔ထက္ ေရာင္းသူတို႔က ပို၍ အျပစ္ၾကီးၾက၏။ ထိုအားလံုးထက္္ ခ်က္လုပ္ေရာင္းခ်ၾကေသာ စက္႐ံုပိုင္ရွင္သူေဌးၾကီးမ်ားကား အျပစ္အၾကီးဆံုး သူမ်ားျဖစ္ၾကေပသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ထုတ္ လုပ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ကို လည္းတိုက္၊ မိမိကုိယ္တိုင္လည္း မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ပါလွ်င္မူ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ျပီ။ ယခုေခတ္အခါတြင္ ေရဆာလွ်င္ ဘီယာေသာက္၊ ရင္ပူလွ်င္ ဘီယာေသာက္ဟူ၍ ဘီယာကို ေရသဖြယ္၊ အေမာေျဖစရာ အခ်ိဳရည္သဖြယ္ သေဘာထားျပီး အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားပါ မွီ၀ဲလာ ၾက၏။ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားတြင္ အစည္ကားဆံုးေသာဆိုင္မ်ားမွာ ဘီယာေရာင္းေသာ ေသရည္ေသရက္ ဆိုင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ေသေသာက္က်ဴးသူတို႔ ေပါမ်ားေနသည့္ေခတ္ကာ၌ ဘီယာဆိုုင္မ်ားေပါမ်ားေနျခင္းကား မဆန္းလွေပ။ ထိုသို႔ ေပါမ်ားေနျခင္းသည္ ပုရိသတို႔၏ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း၊ အပါယ္ေဖာ္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ ၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေသာက္ျပီးလွ်င္ မူး၏။ မူလွ်င္ ရမ္းကားေတာ့၏။ ရမ္းကားသည္ဆိုရာ တြင္ ေသာက္ သံုးသူ၏ စိတ္အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး ဆဲဆိုေအာင္ဟစ္တတ္ျခင္း၊ မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲ မာန္ေထာင္ျခင္း၊ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တတ္၍ မိသားစုစိတ္ဆင္းရဲရျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔ကို စ,ေနာက္ ႐ိုင္းပ်ေစာ္ကား တတ္ျခင္း၊ ခိုးဖို႔လည္း ၀န္မေလး၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးျခင္း၊ အရွက္အေၾကာက္ ကင္း မဲ့ကာ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် လုပ္ေဆာင္ရဲျခင္း စသည့္ ဆိုးရြားသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ဖန္တီး ေတာ့၏။ 

အရက္ေသစာေသာက္စားရာတြင္ အဆင့္သံုးဆင့္ရွိ၏။ (၁)လူက အရက္ကိုေသာက္ျခင္း၊ (၂) အရက္က လူကိုေသာက္ျခင္း၊ (၃) အရက္က အရက္ကိုေသာက္ျခင္းတို႔ျဖစ္၏။ အဆင့္(၁)တြင္ ေပ်ာ္လို႔ေသာက္၊ ပ်င္းလို႔ေသာက္၊ ေအာင္ပြဲရလို႔ေသာက္၊ ႐ံႈးပြဲရလို႔ေသာက္၊ ၾကိဳဆိုခြဲခြါ မိတ္ဖြဲ႔ ႏႈတ္ဆက္၊ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ အေၾကာင္းမ်ားကိုျပ၍ ေသာက္ျခင္းျဖစ္၏။ ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီး စတင္ပြင့္လာျခင္းပင္။ အဆင့္(၂)တြင္ ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လာပါက လူက မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆင့္ျဖစ္ လာ၏။ ေသာက္ပြဲေတြျဖစ္ ေအာင္ အရက္က လူကိုခိုင္းေနေလသည္။ တစ္၀ုိင္း၊ တစ္ပြဲ၊ တစ္ရွဲ ဟူ၍ ဘာအထိန္းမွတ္ျဖစ္ ျဖစ္ အရက္က သူ႔ကို ပါေအာင္ထည့္ဖို႔ လူကိုခိုင္းေတာ့၏။ ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီး က်ယ္လာ ေပသည္။ အဆင့္(၃)တြင္ ၀ုိင္းဖြဲ႔ဖို႔ မလိုေတာ့ေပ။ မေသာက္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆင့္ သို႔ေရာက္သြား၏။ မေသာက္ရပါက လက္မ်ားတုန္ရီလာျခင္း၊ အေၾကာတက္ျခင္း၊ ေသရည္ ျပတ္သြားပါက အသက္ပါေသဆံုးႏိုင္သည့္အေျခအေနသို႔ေရာက္လာျပီး ျဖတ္လိုပါက ေဆး႐ံုတက္ျပီး ဆရာ၀န္ အကူ အညီျဖင့္ျဖတ္မွ ရသည့္ အေျခအေနအဆင့္သို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ အဆင့္(၃)တြင္ကား အရက္ ၏ေၾကးကၽြန္ ျဖစ္သြားေလျပီ။ ဤအဆင့္ေရာက္လွ်င္ မိုးလင္းသည္ ႏွင့္ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေမာ့ျပီးမွ တျခားအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ႏိုင္၏။ ေ႔ရွ၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရွိျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ရာ မိုးလင္း သည္ႏွင့္ မေကာင္းမႈျဖင့္ စႏွင့္ျပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္မွာလွ်င္ မဂၤလာရွိေတာ့အံ့နည္း။ 

 ရာဇ၀တ္မႈက်ဴး လြန္သူမ်ားအနက္ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္သံုးျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေဖာက္ သူမ်ားႏွင့္ အရက္စြဲလန္းသူမ်ား အရက္ျဖတ္လိုက္ျခင္း၊ အရက္ေလွ်ာ့လိုက္ျခင္း၊ အရက္ယင္း ထသူမ်ားတြင္ ျပစ္မႈက်ဴး လြန္ျခင္းမ်ားေလ့ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရ၏။ စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုမ်ားတြင္လည္း စိတ္မက်န္းမာသူမ်ားမွာ အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပိုျဖစ္ပြါးလ်က္ရွိေပသည္။ အရက္စြဲလန္းသြားသူမ်ားအေနျဖင့္ အရက္ကို နားမည္ဟုေလွ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ၊ ျဖတ္သည္ ျဖစ္ေစ လုပ္လိုက္သည့္အခါမ်ိဳး၌ အရက္ယင္းထေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အရက္စြဲလန္းသူ၏ စိတ္အခံကိုလိုက္ျပီး ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းျဖစ္တတ္ေၾကာင္း အျငိမ္းစား အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာေဂ်ာ္ထက္ဒိုးက ေျပာဖူးေလသည္။ အရက္ယင္းထျခင္းဆိုသည္မွာ အရက္ျဖတ္လိုက္ျပီး ပထမ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ လက္တုန္ျခင္း၊ ပ်ိဳ႕အန္ျခင္းမ်ားျဖစ္ကာ အိပ္ မရျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ်ားျဖစ္တတ္ျခင္း၊ တတိယေန႔တြင္ ေဆးကုသျခင္းမ်ားမရွိပါက အသံမ်ားၾကား လာေလသည္။ အဆိုပါအသံမ်ားတြင္ ျခိမ္းေျခာက္ သံမ်ား၊ အမိန္႔ေပးခိုင္းေစသံမ်ား ၾကားရျခင္း တို႔ ျဖစ္လာ တတ္ျခင္းကိုဆိုလိုေၾကာင္း သိရေပ သည္။ ထိုအသံမ်ားတြင္ သူ႔ကိုလာသတ္မည္၊ ခုတ္ထစ္မည္ဟူေသာ အသံမ်ား၊ တခ်ိဳ႕အစြဲ အလန္းၾကီးသူမ်ားတြင္ မ်က္စိထဲပါျမင္ျခင္း၊ သူ႔ကို လိုက္သတ္ေနသည္ဟူ၍ အသံလည္းၾကား၊ ႐ုပ္လည္းျမင္သည့္အတြက္ ေဘးမွလူမ်ား၊ မိသားစုမ်ားကို လူဆိုးဟုျမင္လာျပီး ရန္သူလို ျမင္လာျခင္း၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္အားငယ္ သူမ်ားျဖစ္ရာ ေၾကာက္ျပီးထြက္ေျပးျခင္း၊ ေၾကာက္ လြန္းအားၾကီးျပီး ျပဴတင္းေပါက္မွခုန္ခ်ထြက္ေျပးျခင္း၊ အျမင့္မွခုန္ခ်ထြက္ေျပးတတ္ ျခင္း၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဓာတ္ခံက ေဒါသဓာတ္ခံရွိေလရာ သူ႔ကုိ အထိမခံ၊ ျပန္ခ်မည္ဆိုေသာ သူမ်ိဳးက်ေတာ့ အရက္ယင္းထ သည့္အခါ အခံကၾကမ္းသည့္အတြက္ ျပန္လုပ္တတ္တာမ်ိဳး၊ ေတြ႔ကရာလူကို ႐ိုက္တတ္ျခင္း၊ သတ္ တတ္ျခင္း၊ မိဘမွန္းမသိ၊ ေဆြမ်ိဳးမွန္းမသိဘဲ ျပန္သတ္တတ္ျခင္း၊ အရက္အလြန္ အကၽြံသာက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ေဖာက္သြားျခင္းမ်ား၊ ယင္းမွတဆင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းမ်ား ရွိလာတတ္ေပသည္။ ၎မွာ အရက္ေၾကာင့္ တုိက္႐ုိက္စိတ္ေဖာက္ ျခင္းဟုေခၚေၾကာင္း ေဒါက္တာေဂ်ာ္ထက္ဒိုးေျပာၾကားသည့္ အရက္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းကို ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွ ျပန္လည္ျဖည့္စြက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ 

အရက္ေသာက္ျခင္း အဆင့္(၃)သို႔ေရာက္သြားေသာ အရက္၏ေၾကးကၽြန္ျဖစ္သြားသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာက ပုရိသတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ သူသည္ ယခင္ ငယ္စဥ္က ဉာဏ္ေကာင္းျပီး ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေရနံရွာေဖြေရး၀န္ထမ္းလုပ္ဖူးေသာေၾကာင့္ အေတြ႔အၾကံဳဗဟုသုတရွိသူ ျဖစ္၏။ ၀န္ထမ္းမွ အနားယူသည့္အခ်ိန္ တြင္ ေက်းရြာအုပ္စုဥကၠ႒ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥအ၀၀အားလံုး နည္းလမ္းတက် မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်းရြာလူထု၏ အထင္ၾကီးေလးစားမႈ ရရွိသူျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကား သူသည္ လူက အရက္ကိုေသာက္ သည့္အဆင့္သာရွိေသး၏။ သို႔ေသာ္ တေျဖးေျဖးစြဲလာကာ အဆင့္(၂) သို႔ ေရာက္လာ သည္။ ေက်းရြာလူထုကို ရပ္ေရးရြာေရးကိစၥမ်ား အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေျပာေဟာခ်ိန္တြင္ စကားမ်ားမွာ အပ္ေၾကာင္းထပ္၍လာေတာ့၏။ ေျပာျပီးေသာစကားမ်ား မမွတ္မိ၍ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာမိ ေလေတာ့၏။ ရြာကလူမ်ား သူ႔အသံကို နားျငီးလာေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ အရက္ေသာက္ျပီးမွ ေျပာေသာအခါ ပို၍ဆိုးေလသည္။ မၾကာပါေပ။ ဥကၠ႒ရာထူးကို ရြာကလူမ်ား ၀ိုင္း ၍ျဖဳတ္ပါ ေတာ့၏။ အရက္သမားရာထူးကို ဆက္လက္ခံယူျပီး မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အရက္ဆိုင္ သို႔ ေျပး ပါ ေလေတာ့၏။ အိမ္တြင္ အရက္ကို သုိေလွာင္ထားရပါေတာ့၏။ သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဗိုလ္ေလာင္း သင္တန္း တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ခြင့္ျပန္လွ်င္ သူ႔အိမ္၌ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္ကာ ကၽြႏ္ုပ္ ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြး တတ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူ႔၏ ယခင္က ေက်းရြာ၌ ေရႊေရာင္ လႊမ္းခဲ့ေသာ ဘ၀ကို တမ္းတမိကာ အရက္မေသာက္ဖို႔၊ အရက္ျဖတ္ဖို႔တရားမ်ား အၾကံျပဳ ေဟာၾကားခဲ့ဖူး၏။ သူသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်စ္ခင္ျပီး ေလးစားမႈရွိေသာေၾကာင့္ ဤအခ်က္ကို ေထာက္ျပီး အၾကံျပဳေျပာေဟာႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ၏ အမ်ိဳးသမီးသည္လည္း သူ႔အမ်ိဳးသား အရက္မေသာက္ဖို႔ ေျပာေပးရန္သာ ကၽြႏ္ုပ္ကို တဆာဆာ အကူအညီေတာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ တဆတ၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ ခြင္ျပန္သည့္အခ်ိန္၌ သူသည္ ဘာအလုပ္ကိုမွ် ၾကိဳးစားပမ္းစား မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အရက္ျဖင့္ အသက္ဆက္ေနရသည့္ အဆင့္(၃)သို႔ ေရာက္ရွိေနေလျပီ။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမင္းဖတ္ေခၚေကၽြးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္းစားေနသည့္ေ႔ရွ၌ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထိုင္ၾကည့္ကာ အသံထြက္၍ ငိုပါေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရာတာ ၀မ္းသာလြန္လို႔ပါ ဟူ၍ ေျပာ၍ေျပာ၍ ငိုေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူ႔အား စာနာသနားမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔၌ စကားေျပာေဖာ္ မရွိေတာ့ပါ။ ႐ိုေသေလးစားသူ မရွိေတာ့ပါ။ သူ ေျပာမည့္စကားမ်ားကိုလည္း အေရးတယူနားေထာင္ေပးမည့္သူ မရွိေတာ့ပါ။ ရြာကလူမ်ား မဆိုထားႏွင့္၊ အိမ္သူ သားသမီးမ်ားကပင္ မေလးစား၊ မၾကည္ညိဳၾကေတာ့ဘဲ အျပန္အလွန္ ခြန္းတုန္႔ျပန္သည့္ ေလာကဓံမ်ားကား သူ႔အား ေန႔စဥ္ လိုလို ႐ိုက္ခတ္ခံေနရေလသည္။ ယခင္က သူသည္ ေက်းရြာဥကၠ႒ၾကီးအျဖစ္ ရြာသူရြာသား မ်ားက ေလးစား၊ တျခားေက်းရြာ ဥကၠ႒မ်ားကပင္ ေလးစားခံေနရသူျဖစ္ရာ အိမ္သူသားသမီးမ်ား၏ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသေလးစား ျခင္းခံရသူျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္သည္ သူႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အျပန္အလွန္ စကားေျပာေန ခဲ့ပါသည္။ သူေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကိုလည္း အေရးတယူ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ယခင္က ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေသာ္လည္း ပိန္လီေနေသာသူ၏ ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ျပီး ကၽြႏ္ုပ္ သနားမိသလို သံေ၀ဂလည္း ပြြါးေနမိခဲ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္ခြင့္ရက္ျပည့္လို႔ တဆတ၊ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ျပီး ေလးငါးလေလာက္ ၾကာေသာအခါ သူ၏အၾကီးဆံုးသမီးသည္ နယ္တြင္ မူလတန္းျပဆရာမ တာ၀န္က်လ်က္ရွိရာက ရန္ကုန္ တြင္ ေခတၱတည္းခိုရာ ဖခင္ အသည္းအသန္ျဖစ္၍ ရြာကိုျပန္မည့္အေၾကာင္း သိရေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ သိလိုက္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ေသာက္သံုးခဲ့ေသာ အရက္ေသစာမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ အသည္းေျခာက္ေနေလာက္ပါျပီ။ သူေသရေတာ့မည္ကို တထစ္ခ် ထင္ျမင္ယူဆလိုက္သျဖင့္ ျမတ္စြာ ဘုရားပံုေတာ္ေက်ာဘက္တြင္ သူေသခါနီး ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္ စာေရးေပးလို္က္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ေရးေပးလိုက္ေသာစာမွာ- 
-“ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”- ျမတ္စြာဘုရားမွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။ -“ဓေမၼာ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”- တရားမွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။ -“သံေဃာ ေမ သရဏံ အညံ နတၳိ”- ဘုရားသားတပည့္သားသံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္တို႔မွတစ္ပါး ငါ့၌ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုအားထားရာ မရွိေတာ့ပါ။ ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ 

 ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔အား ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္ျပီး ေသသြားလွ်င္ သုဂတိဘံုေရာက္ႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးသားေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေသာ္ သူ ေသဆံုးသြားေၾကာင္း သိရပါသည္။ သူ၏ နိစၥဓူ၀ လုပ္ေနေသာ အစိဏၰကံ အက်ိဳးေပးပါလွ်င္ သူ အပါယ္ငရဲက်မွာ ေသခ်ာ သေလာက္ရွိပါ သည္။ ေသခါနီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအား ၾကည္ညိဳမႈ၊ တရားႏွလံုးသြင္းမႈ တစ္ခုခုရွိခဲ့ပါလွ်င္ ထိုေသခါနီးတြင္ ျပဳမိခဲ့ေသာ အာသႏၷကံအက်ိဳးေပးပါလွ်င္ ေကာင္းရာဘံု ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခင္ သံသရာက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံတစ္ခုခု ကဋတၱာကံ အက်ိဳးေပးပါလွ်င္ ထိုကံ စီမံရာအတိုင္း သံသရာခရီး ဆက္၍ ႏွင္ေနေပမည္။ 

 ပုရိသဓမၼမိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔ အရက္ေသစာမ်ားကို ေပ်ာ္လို႔လည္း မေသာက္ပါႏွင့္။ ပ်င္းလို႔ လည္း မေသာက္ပါႏွင့္။ မိတ္ဖြဲ႔စီးပြါးဖက္ဖို႔လည္း မေသာက္ၾကပါႏွင့္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ပါ။ ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းမႈလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရား အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား တားျမစ္သည့္ အဆိပ္ရည္သာျဖစ္ပါသည္။ “ေသႏွင့္အရက္၊ စီးပြါးပ်က္ကို၊ တစ္စက္ကယ္မွ်၊ မေသာက္ၾကႏွင့္၊ ေရွာင္ၾက ပါေလ၊ ရွင္ေတာ္ေဟာသည့္၊ အဆိပ္ေရ”ဟူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ဆံုးမစာေလးကို ႏွလံုးသြင္းေစခ်င္ပါ သည္။ လူသားတိုင္း ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ ဂ႐ုဓမၼသီလျဖစ္သည့္ ငါးပါးသီလမွ သုရာေမရယမဇၥ်ပမာ ဒ႒ာနသိကၡာပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ျဖစ္သလို သူတစ္ပါးတို႔ကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္အၾကံျပဳအပ္သည့္ ဂ႐ု- ၾကီးေလးေသာ၊ ဓမၼ- နိဗၺာန္ေရာက္ ေၾကာင္း ပါရမီထိုက္ေသာ၊ သီလ- ကိုယ္က်င့္တရားျဖစ္ပါသည္။ 

 လူငယ္လူရြယ္တို႔သည္ လမ္းမွားလိုက္ေနသူတို႔၏အက်င့္ကို အတုမလိုက္ၾကပါႏွင့္။ လမ္းမွန္ ေလွ်ာက္၍ ၾကီးပြြါးတိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနသူတို႔၏ နည္းမွန္လမ္းမွန္ကို အတုယူၾကိဳးစားသင့္ ၏။ ေပ်ာ္လို႔ေအာင္လို႔ဆိုျပီး အရက္ေသာက္လွ်င္ အမွန္တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အခ်ိန္မ်ား အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္သြားပါမည္။ စိတ္ညစ္လို႔ ေသာက္ ပါက အနာေပၚ တုတ္က်သလို ပို၍ပင္ ဒုကၡ ေရာက္ရေပမည္။ စိတ္ညစ္လွ်င္ စိတ္ညစ္သည့္အေၾကာင္းရွာ အေျဖထုတ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမည္။ ႐ံႈးနိမ့္လွ်င္လည္း စိတ္ကုိ ဖရီး႐ိုက္ကာ ေသာက္စား မူးယစ္ ေနမည့္အစား ႐ံႈးရသည့္အေၾကာင္းရွာ အေျဖထုတ္၍ ႏိုင္ပြဲရေအာင္ၾကိဳးစားမွ ေယာက်္ားပီသ သူျဖစ္ေပမည္။ မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔ရာ၌ ေသစာႏွင့္ ၀ိုင္းမဖြဲ႔ၾကပါႏွင့္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ သည့္ ေရေႏြး ၾကမ္းႏွင့္ လၻက္သုပ္ အလြန္ပင္ေကာင္းလွပါသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာေဆြးေႏြးလို႔ ရပါေပ သည္။ တစ္ငံုေသာက္လိုက္၊ တစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာေဆြးေႏြးလိုက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ဟန္က်လွေပ ၏။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ျခင္းသည္ သြားခိုင္ျခင္း၊ ေသြးေၾကာက်ဥ္းျခင္းမွ ကာကြယ္ျခင္း၊ ကင္ဆာေရာဂါ မျဖစ္ျခင္းဟူေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားရရွိေၾကာင္း ဆရာၾကီး မသ္းသု၀ဏ္၏ စာေပေဟာေျပာပြဲတြင္ ဆရာၾကီး ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းသြားသည္ကို နားေထာင္ လိုက္ရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရြာက ေရေႏြးၾကမ္းကို အၾကိဳက္ေသာက္ၾကေသာ အဖိုးအို၊ အဖြားအို မ်ား ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ရွည္ေနၾကသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္၏ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရမ်ား မွ်တမႈ မတူညီႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ အစားအေသာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္္ ကုိယ္ႏွင့္ သပၸါယမွ်မွသာ မိမိက်န္းမာေရး အေထာက္ အကူ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုပါသည္။

 ေသရည္ေသရက္ေသာက္သံုးျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာဆိုးက်ိဳးမ်ားမွာ- “ေသရည္ေသာက္လင့္၊ သင့္မသင့္ ကို၊ ေရးခြင့္မသိ၊ ပ်င္းရိေမ့မူး၊ ေက်းဇူးမဆပ္၊ ဟီေရာတၱပ္ ကင္း၊ ခပင္းမ်ားထို၊ အကုသိုလ္ကို၊ မျပဳိလြယ္စြာ၊ ျပဳက်င့္ရာသည္၊ ေရွာင္ခါအျပန္ အက်ိဳးတည္း။” (ဟီေရာတၱပ္ကင္း= ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸကင္းျခင္း) 

အမွတ္(၁)ပုရိသကံဆိုးေပါက္ၾကီးအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး(ပထမပိုင္း)အျဖစ္ ဤတြင္ နိဂံုခ်ဳပ္ အပ္ပါသည္။ စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ဤဘ၀ ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးပါလွ်င္ “ဘ၀တိုင္းမွာ၊ မူးယစ္ကာ၊ ေသာက္တာ ကင္းႏိုင္ၾကပါေစ။” 
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

အျပည့္အစုံသုိ႔

14 Dec 2012

ပါရမီကုသိုလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းအစဥ္ေမြးပါ

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ” 

ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ ထုိက္တန္ပါ၏။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မထုိက္တန္ဟူ၍ မမွတ္ယူသင့္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေစတနာေကာင္းရွိသူထံသို႔ ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ေရာက္ရွိၿပီး ေစတနာဆိုးရွိသူထံသို႔ ဆိုးက်ိဳးတို႔ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္ရာ ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ကိုယ္ထံသာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေနေအာင္၊ ဘယ္သူေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ကေတာ္ ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ “ဓေမၼာ ဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ- တရား ကိုေစာင့္ေရွာက္ ေသာသူအား တရားက ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္” ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေအာင္၊ သူမ်ား မိုးခါးေရေသာက္လည္း ကိုယ္မေသာက္မိေအာင္ သတိရွိရွိျဖင့္ တရားအသိ အျမဲရွိေနၾကရမည္ျဖစ္၏။  

အရင္ဦးဆုံး ကိုယ္ေကာင္းေအာင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔ေကာင္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾက ရပါမည္။ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းအားေပးသမု ျပဳၾကရပါမည္။ Globalization ကမာၻ႔ရြာႀကီးဟု ဆိုသည့္အတိုင္း လူသားအားလံုး အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ကမာၻ႔လူသား အားလံုး ေကာင္းၾကပါလွ်င္ ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေနမည္ျဖစ္၏။ “ဂ်င္းစိမ္းႏွင့္မႆလင္- သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္”မည္ဆိုပါလွ်င္ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္တီးက အသံထြက္သလို၊ လိႈဏ္ေခါင္းထဲ တြင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါက ထုိအသံအတိုင္း လိႈဏ္သံေပးသလို ခိုက္ရန္ေဒါသေတြ၊ မာန္မာန ေထာင္လႊားသံေတြ ထြက္လာကာ ၾကားရသူအေပါင္း စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ျဖစ္၏။ ရြာထဲက ေဘးခ်င္းကပ္ႏွစ္အိမ္ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကပါ လွ်င္ ေဘးနားကၾကားရေသာ အိမ္အမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ၾကေပ။ ထို ႏွစ္အိမ္ တြင္ ေနထိုင္ၾက သူတို႔မွာလည္း ႏွစ္ဖက္စလံုး ပူေလာင္ ေဒါသ ရန္မီးေတြ ပြါးေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္း သာေနၾကရမည္ မဟုတ္ေပ။ တစ္အိမ္တည္းရွိ တစ္မိသားစုမွ သူႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ၾကမူလည္း တစ္မိသားစုလံုး စိတ္ဆင္းရဲၾကရေပသည္။ 

 ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရန္ကုိ ရန္ခ်င္း မတုန္းညွင္းႏွင့္၊ ေမတၱာျဖင့္သာ ၿငိမ္းေစရာ၏”ဟု ဆံုးမ ထားေပသည္။ ဓမၼပဒ ပါဠိေတာ္၌လည္း “ငါတို႔သည္ တစ္ေန႔က် လွ်င္ ေသၾကရမည္ဟု မသိၾကကုန္ေသာ သူမိုက္တို႔အတြက္ ခိုက္ရန္ေဒါသ ျငင္းခုန္ျခင္းသည္ မေျပၿငိမ္းၾက ကုန္။ တစ္ေန႔၌ ေသၾကရမည္ဟု သိၾကကုန္ေသာ ပညာရွိတို႔ကား္ ခိုက္ရန္ေဒါသျငင္းခုန္ျခင္း တို႔ ေျပၿငိမ္းၾကကုန္၏။”ဟူ၍ ဆံုးမထားေပ သည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးမဲ့ေသာအလုပ္သည္ သူမိုက္တို႔၏ အလုပ္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကား ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းေပၚ တြင္ ေစတနာေကာင္း ထားၿပီး ေျပာဆိုျပဳမူေန ထိုင္ျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္၊ မိမိေရာ သူတစ္ပါးပါ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

 ျမတ္စြာဘုရားက “ေစတနာ အဟံ ဘိကၡ ကမၼံ ၀ဒါမိ- ဘိကၡေ၀- ငါ၏ခ်စ္သား ရဟန္းမ်ား တို႔၊ ေစတ နာ- ေစတနာ ကို၊ ကမၼံ- ကံ ဟူ၍၊ အဟံ ၀ဒါမိ- ငါ ဘုရားေဟာေတာ္မူ၏။” ထို႔ေၾကာင့္ ေစတနာေကာင္း လွ်င္ ကံေကာင္းမည္၊ ေစတနာဆိုးလွ်င္ ကံဆိုးမည္ ျဖစ္၏။ ယခင္ သံသရာက စိတ္ဆိုးေစတနာဆိုး ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ယခုဘ၀ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနသည့္ အျဖစ္ဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရျခင္းကို စိတ္႐ိုင္းစိတ္မိုက္မ်ား ထပ္မံေမြးျမဴေနပါလွ်င္ ေနာင္သံသရာ၌ကား သည္ထက္ပိုေသာ အပါယ္ဆင္းရဲသို႔ က်ေရာက္ေပေတာ့ မည္။ အပါယ္ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြား ပါက ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ခြဲျခားတတ္သည့္ ယခုလို လူ႔အျဖစ္ ရရန္ကား လြန္စြာခဲယဥ္း ေပသည္။ အပါယ္ေလးပါး က်ေရာက္ေနေသာ သတၱ၀ါတို႔ သည္ ေကာင္းမႈကို မဆည္းပူးႏိုင္ဘဲ မေကာင္းမႈတို႔သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ေနၾကရသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿပီးဆင္းရဲ ႏြံတြင္ နစ္သကဲ့သုိ႔ လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္ၾကရေပသည္။ သတၱ၀ါတို႔၏ အျမဲေနအိမ္မွာ အပါယ္ဘံု ျဖစ္ရာ ထိုသို႔ က်င္လည္ေနရျခင္းမွာ မေကာင္းမႈတို႔ကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေန ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္သည္ အိပ္မည္၊ စားမည္၊ ေမထုန္မီွ၀ဲမည္ ဤသံုးခုသာလွ်င္ သိ၏။ ဤ အလုပ္ သံုးခုကိုသာ ပတ္ခ်ာလည္ အျမဲလုပ္ေဆာင္ေန၏။ ရတနာျမတ္သံုးပါးဆိုသည္ကို မသိ။ သီလ မည္သို႔ ေဆာက္တည္သလဲ နားမလည္။ ဘာ၀နာ ဘယ္လို ပြါးသလဲ မတတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပ။ လူသည္ကား သံသရာဆိုတာကိုလည္း သိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ က်င္လည္ေနရသည္ကိုလည္း နားလည္၏။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္း ခြဲျခားႏိုင္၏။ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း အားထုတ္ႏိုင္ပါေပ၏။ လူ႔ဘ၀ရရွိျခင္းကား လြန္စြာ မြန္ျမတ္လွေပသည္။ မြန္ျမတ္သည့္လူ႔ဘ၀မွာ မြန္ျမတ္သည္ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းမ်ား ထားရွိေမြးျမဴကာ က်င့္ၾကံအားထုတ္မွသာ တန္ဘိုးရွိ သည့္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အျဖစ္ မွသည္ ေသာတာ ပန္ႏွင့္ အထက္အထက္ေသာ အရိယာသူေတာ္စင္ မ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘ၀၏ဒုကၡေတာနက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပမည္။ 

 စိတ္ေကာင္းေစတ နာေကာင္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပါသာ္လည္း အဆင္ေျပမႈတို႔ မရရွိ၊ ေလာကဓံဆိုး တို႔သာ လွ်င္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ တင္းမာသြားလိုက္ျဖစ္ကာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ၀င္လာတတ္ေပသည္။ ကိုယ္ေကာင္းသလို တုန္႔ျပန္မႈေတြ မေကာင္းသည့္အခါ သည္းခံစိတ္ကိုသာ အားတင္းေမြးျမဴ ရာ၏။ ေလာကဓဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ “ေၾသာ္…ငါယခင္က အေတာ္ကို မေကာင္းတာေတြ ေျပာဆို ျပဳမူမိခဲ့ပါလား”ဟူ၍ ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္သင့္၏။ ကိုယ္ေစတနာ သူတစ္ပါးတို႔ နားလည္ဖို႔၊ သိရွိၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ အစား မိမိေစတနာ မိမိသိဖို႔သာလွ်င္ အေရးၾကီးေပ သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န၏ ၾသ၀ါဒကို ေျပာရပါလွ်င္ “ေလာကီ စာေမးပြဲ၌ ေျဖသူက မိမိ၊ အမွတ္ေပးသူကား သူတစ္ပါး၊ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲ၌ ေျဖသူေရာ အမွတ္ေပးသူပါ မိမိသာလွ်င္ျဖစ္၏။” ကိုယ္ေကာင္းသည္ ကို ကိုယ္သိဖို႔ လို၏။ ကိုယ္မေကာင္းသည္ကို ကိုယ္ ဆင္ျခင္ဖို႔ လို၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမႏိုင္ျခင္း ကား ျမတ္ေသာေအာင္ျမင္မႈပင္ ျဖစ္ေလသည္။ 

 ေကာင္းမႈကိုလုပ္က ေကာင္းက်ိဳးရၿပီး မေကာင္းမႈလုပ္က ဆိုးက်ိဳးရေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမထား ၏။ ေကာင္းမႈလုပ္လ်က္ ဆိုးက်ိဳးေတြ႔ရသည့္အခါ ကံတရား၏ အက်ိဳးေပးသေဘာကို နားလည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ “ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးလို႔ ေရႊအိုးရ၊ ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးလို႔ ေျခက်ိဳးရ”ဆိုသည့္ သာဓကကိုေထာက္၍ မေကာင္းမႈလုပ္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေပး၍ ေကာင္းမႈလုပ္ပါကလည္း ဆိုးက်ိဳးရ သည္”ဟူ၍ ကံႏွင့္ကံအက်ိဳးအေပၚ၌ လြဲမွားစြာမွတ္ယူၿပီး ယံုၾကည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ထိုသာဓက၏ အေၾကာင္းအရင္းမွန္မွာ ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးေသာ သူသည္ ထိုေန႔ ေဗာဓိကိုင္း မခ်ိဴးဘဲ ေနခဲ့ပါ မူ ေရႊအိုးေပါင္းမ်ား ရရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္မိေသာေၾကာင့္ ေရႊအိုး မ်ားစြာရရွိမည့္ အတိတ္အေၾကာင္းခံ ရွိေသာ္လည္း ေရႊအိုးတစ္လံုးသာရရွိၿပီး အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဗာဓိပင္ ပ်ိဳးေသာသူ မွာလည္း ထို႔ေန ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးသည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္မိပါလွ်င္ အသက္ပါ ေသဆံုးရမည့္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးအတိတ္အေၾကာင္းခံရွိေသာ္ လည္း ေဗာဓိပင္ပ်ိဳး သည့္ ေကာင္းမႈ ရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အသက္မေသဘဲ ေျခက်ိဳး႐ံုသာ အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။ ျမတ္စြာဘုရားတိုင္း၏ ၾသ၀ါဒအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္း မႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား”ရမည္ျဖစ္ရာ မလႊဲသာ မေရွာင္သာကာ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္း ေၾကာင္းျပဳေန ရေသာ၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းမႈကို မျပဳခ်င္ေသာ္လည္း က်ဴးလြန္မိေနၾကသည့္ သူတို႔အေနျဖင့္လည္း စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေမြးျမဴေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလို ေကာင္းမႈ မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲဆည္းပူး လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမိေနသူ သည္ တရားပြဲႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ တရားနာၾကားလိုက္ျခင္းျဖင့္ အသိအျမင္ တိုးသြားႏိုင္သလို၊ ႐ိုေသစြာ နာၾကားျခင္း သကၠစၥ ဓမၼႆ၀န ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရရွိႏိုင္၏။ တခ်ိဳ႕က အရက္ ေသစာေသာက္မိလွ်င္ တျခားကုသိုလ္ကို မယူရဲေတာ့ဘဲ ရွိၾက၏။ မေကာင္းမႈသက္သက္ခ်ည္း ျပဳလုပ္မိေနျခင္းသည္ မီးခဲကိုသာ ကိုင္ေနၿပီး ေရႏွင့္ မျဖန္းမိ သလို ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပို၍ ပူေလာင္ေစေပသည္။ 

 ေကာသလမင္းႀကီး၏ စစ္သူၾကီးတစ္ဦးသည္ စစ္ပြဲမ်ား စြာ အ႐ံႈးမရွိ ေအာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္တာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခြင့္ ေပးသနားခံရၿပီး ကေခ်သည္ အလွကညာတစ္ဦးကို ရာသက္ပန္ ၾကင္ရာေတာ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္မိလိုက္ရာ ခ်စ္ဦးသက္ကလ်ာမွာ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြား သျဖင့္ စစ္ပြဲတစ္ရာ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အခ်စ္တစ္ပြဲမွာ ႐ံႈးနိမ့္ သြားရေသာ စစ္သူၾကီး ခမ်ာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ဘဲ ေသရည္ခြက္ လက္မွာကိုင္၍ အ႐ူးမီး၀ိုင္း ခံရသလုိျဖစ္ကာ အသဲကြဲ ရွာေတာ့၏။ ဘယ္လိုမ်ားေျဖရပါ့ဟူ၍ အၾကံေတာ္ေတာင္းလိုက္မွ မေသေဆးေကၽြးတတ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရားဆိုေသာ သမားေတာ္ၾကီးဆီသြားပါက ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း သိလွ်င္သိျခင္း မေသေဆးေတာင္းခံရန္ အတြက္ ဘုရားထံ အျမန္ေျပးေလရာ ဥပါဒါန္အစြဲအလန္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည့္အျဖစ္ကို အသိဖြင့္ လမ္းျပလိုက္ခါမွ ေလးပါဒ တရားအဆံုးတြင္ အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္သြားေလသည္။ ရွင္ဘုရင္ အ၀တ္အစားျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေသာ စစ္သူၾကီးမွာ ပါးစပ္၌ ေသရည္အနံ႔ပင္ မေပ်ာက္ေသးေပ။ အရက္ေသာက္ထားသူ တရားမနာၾကားရဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား မေဟာၾကား ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီယာေလး တမွ်မွ်၊ ေသစာကေလး မ၀တ၀ မွီ၀ဲတတ္ၾကေသာသူမ်ားသည္ တရားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားနာၾကားျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္းအလုပ္မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ ပါလွ်င္ ကုသိုလ္က အသာရ၍ သံေ၀ဂ ၀င္ၿပီး ဉာဏ္အျမင္ ပြင့္လင္းသြားႏိုင္ေပသည္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အရိယတံငွါသည္တစ္ဦးရွိရာ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ေဒသစာရီႂကြခ်ီရင္း ငါးမွ်ားေနေသာ အရိယတံငွါ သည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယတံငွါသည္၏ တရားရႏိုင္ေသာ ပါရမီရွိ သည္ကိုျမင္ ၍ ေခတၱရပ္ကာ အမည္နာမ မိတ္ဆက္ၿပီး“အရိယဟူေသာအမည္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား တို႔ႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ သူျဖစ္ေၾကာင္း” အစရွိသျဖင့္ တရားဓမၼ ဆံုးမလိုက္ရာ အရိယတံငွါသည္သည္ ေရစပ္၌ တရား နာရင္းျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ကာ အမွန္တကယ္ အရိယာသူေတာ္စင္တစ္ဦးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး တံငွါသည္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္သြားေပသည္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ၍ မေကာင္းမႈ ျပဳမိေနၾကရေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းေမြးကာ ေကာင္းမႈကို ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေၾကာင္း သာဓကထုတ္အပ္ေပသည္။ 

 စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း အျမဲေမြးျမဴေနျခင္းသည္ မေသေဆး အျမဲမွီ၀ဲေနေသာ က်န္းမာေရး အသိရွိသူတစ္ဦးကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်သည္ ေရာဂါရေနၾကေသာ ေ၀ဒနာ သည္မ်ား သာျဖစ္ၾက၏။ မိမိ၌ ေရာဂါရွိေနသည္ကုိ မသိရွိၾကဘဲ ကုိယ့္ကိုယ္ကို မေသေသးဘူးဟု ထင္ေနၾကၿပီး အဖန္ဖန္ေသႏိုင္ေသာ ကိေလသာဓာတ္စာတို႔ကိုသာ အျမဲမွီ၀ဲ ကာ ငါကြ အာဂလူဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို အျမဲက်န္းမာသန္စြမ္းေနသည္ဟု ထင္ေနၾကေပသည္။ ကိေလသာေရာဂါထၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကာမဂုဏ္ေတြ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနႏိုင္သည္ကို ငါလိုလူ ဇမၺဴမရွိဟူ၍ ၀ါႂကြားေနတတ္ၾကေပသည္။ ေနာင္သံသရာ အဖန္ဖန္ ေသရမည့္အေရးကိုကား ေမ့ေလ်ာ့၍ ေနၾကကုန္၏။ ပုထုဇဥ္တို႔ကား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေမာေဖာက္ေနမွန္းမသိေသာ စိတ္႐ူးသြတ္ေနသူတစ္ဦး အစြမ္းကုန္ေျပးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ ကိေလသာ အေမာဆို႔၍သာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသပြဲ၀င္ၾကရသူမ်ား ျဖစ္၏။ ေသတစ္ေန႔ ေမြး တစ္ေန႔၊ ေသတာ မ်ား ဘာဆန္းလဲေဟ့ဟူ၍ ေသမင္းႏွင့္ စစ္ခင္းကာ ၾကိမ္ဖန္မ်ား စြာ ႐ံႈးပြဲရေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေပ သည္။

 “ကိေလသာစ႐ိုက္ 
စိတ္ေစတနာ အ႐ိုင္းအမိုက္တို႔ကုိ
ျမတ္ဘုရား တရားအျမိိုက္ျဖင့္
ေဆးေၾကာရန္ အခ်ိန္ဆိုက္ေသာ္လည္း 
ဆက္လက္၍ မိုက္ျမဲပါလွ်င္
ေနာင္အခါ သံသရာႏွင့္တိုက္ဖို႔ 
ဘယ္ေတာ့မ်ား ထိုက္တန္ပါအံ့နညး္။” 

 စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ ပါရမီကုသိုလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ေကာင္း အစဥ္ေမြး၍ နိဗၺာန္သို႔ အေျပး၀င္ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ 
(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

အျပည့္အစုံသုိ႔

24 Nov 2012

မပ်င္းလံု႔လ အားထုတ္ၾက

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

ဗာဟုသစၥဥၥ သိပၸဥၥ- ဗဟုသုတႏွင္ျပည့္စံုျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး”ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟုသုတတိုးပြားေအာင္ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာအက်င့္ကို ပ်ိဳးေထာင္အပ္၏။ ပ်င္းေနလို႔ မေတာ္ေပ။ ပ်င္းလွ်င္ ဖ်င္းမည္။ ဖ်င္းလွ်င္ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္မည္။ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္လွ်င္ ေဘးကိုေရာက္မည္။ ေဘးကိုေရာက္ၿပီးေနာက္ ေျမာင္းထဲက်သြားကာ လံုး၀ သံုးမရျဖစ္ၿပီး လူ႔ဘ၀ရက်ဳိးမနပ္ဘဲ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပမည္။ ထုိ ဒႆနေလးသည္ ဆရာေတာ္ အရွင္အာစာရာ လကၤာရ(ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္)၏ “ပ-ဖ-ဗ-ဘ-မ” ဒႆနေလးပဲျဖစ္ပါသည္။

အရာရာေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယရွိဖို႔လိုအပ္၏။ “၀ီရိယ ၀ေတာ ကႎနာမ ကမၼံ နသိဇၥ်တိ”- ၀ီရိယရွိေသာသူအတြက္ မေအာင္ျမင္သည့္အရာဟူသည္ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္လိုလွ်င္ ၀ီရိယ အရင္းခံရေပမည္။ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယတရားရွိျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈ၏ေသာ့ခ်က္ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို လွ်င္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လိုက အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္ ၀ီရိယစိုက္ရေပ မည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအနႏၲအေပၚတြင္ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖစ္ကာ လမ္းမွန္ကိုညႊန္ျပႏိုင္သည့္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္လိုေသာေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ဘုရားျဖစ္ေဆးစား၍ မဟုတ္။ ဓာတ္လံုးေသာက္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ခဲ့ျခင္းလည္း မဟုတ္။ ေလးအေသၤေခ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလပတ္လံုး အသက္ေသြးေခၽြးေပးဆပ္ၿပီး ပါရမီေတာ္ဆယ္ပါးကို အျပားသံုးဆယ္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ ၀ီရိယအျမဲမျပတ္ စိုက္ထုတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။

အေျခခံပညာမူလတန္းတုန္းက သင္ယူခဲ့ရသည့္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ပံုျပင္ေလးထဲတြင္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ရာ၌ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္ေသာ လိပ္ကေလးက ပ်င္းရိျခင္းအက်င့္ရွိသည့္ယုန္ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပံုမွာ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ အဓိကက်ေၾကာင္း ျပသထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လိပ္၏ေျပးႏႈန္းသည္ ယုန္ႏွင့္ယွဥ္ပါက ကြာျခားလွေသာ္လည္း ပ်င္းေနသူကို မပ်င္းသူက ၾကာလွ်င္ ေက်ာ္သြားႏိုင္သည့္သာဓကျဖစ္ ၏။ ၀ီရိယရွိသူသည္ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ထုိးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း မယြင္းမွတ္ယူထားပါေလ။

 ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါက ေသာဏာေထရီျဖစ္လာမည့္ မုဆိုးမတစ္ဦးသည္ သားသမီးကလည္းမ်ား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကလည္း သူ႔တစ္သက္ စားလို႔မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ခ်မ္းသာသည့္ သူေဌးမႀကီးျဖစ္၏။ သားသမီးတို႔က အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီရွိၾကၿပီး အေမမေသခင္ အေမြကို ႀကိဳယူခ်င္ေနၾကေသာေၾကာင့္ အေမကို ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္မွာ “အေမ့ အေမြေတြကို အညီအမွ် ခြဲေ၀ေပးလိုက္ၿပီး အေမကေတာ့ သားသမီးေတြထံ အလည္လွည့္စားေသာက္ေနထိုင္ရင္း ေျမးေတြကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေနထိုင္ပါ အေမ”ဟူ၍ေျပာဆိုၾကရာ ထိုအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖြားအိုႀကီးခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ ေခၽြးမႏွင့္သားမက္တို႔၏ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေအာ္ဟစ္ ခံရသည့္ဒုကၡတို႔ ရင္ဆိုင္ရၿပီးေနာက္ ခြက္တစ္လံုးဆြဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ကာ ေတာင္းစားရသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရေပေတာ့၏။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ မွီခိုအားထား ရာရသျဖင့္ ေသာဏာေထရီအျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေနခြင့္ရရွိခဲ့ေလသည္။ သာသနာ့ေဘာင္မွာလည္း အသက္ႀကီး၍ ဆြမ္းခံမလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်ာင္း၌ေနရစ္ခဲ့ကာ ေရေႏြးအိုးက်ိဳရင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရင္း လူ႔ဘ၀ဒုကၡတို႔ကို သံေ၀ဂျပင္းစြာ ရရွိထားသူပီပီ တရားကိုလည္း တရားကိုလည္း မျပတ္အားထုတ္ေလ၏။ တရားအားထုတ္ရာ၌ မ်က္စိကမႈန္၊ အားကလည္းကုန္ေနသည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္တိုင္ ကိုင္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္ရင္း တရားမွတ္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားရရန္ ပါရမီ ရင့္သန္သူ ေသာဏာေထရီကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္ၿပီး တရားဓမၼ ဆံုးမေတာ္မူရာ ပီတိေသာမနႆျဖစ္ရွာေသာ ေသာဏာေထရီမႀကီးသည္ ဆံုးမထားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္အားထုတ္လိုက္ရာ အဘိညာဏ္ရ ရဟႏၲာမႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ပံုမွန္ေနေတြ၌ ဆြမ္းခံမွျပန္လာေသာ ေထရီမငယ္တို႔က ေသာဏာေထရီမႀကီးကို ေရေႏြးက်ိဳျခင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥတို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမၿပီးလွ်င္ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတတ္ရာ တရားထူးရရွိၿပီးသည့္ေန႔တြင္ ေရေႏြးအိုးကို မီးေမႊးစရာမလိုဘဲ တန္ခိုးျဖင့္က်ိဳျပေလသည္။ တရားထူး ရရွိထားေၾကာင္း ျပသလိုက္ျခင္းပင္။ ႂကြား၀ါျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ တစ္ျခားေန႔မ်ား ကဲ့သို႔ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေျပာဆုိလိုက္လွ်င္ ကံႀကီးထိုက္မည့္ အနာဂတ္အျဖစ္ကို သနားငဲ့ကြက္၍ တန္ခိုးျပျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ ထိုေသာဏာေထရီမႀကီးကား ရဟႏၲာေထရီမအားလံုးတြင္ တရားရရွိရန္အားထုတ္သူမ်ားထဲ၌ ၀ီရိယဧတဒက္အျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသူျဖစ္ေပသည္။ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားသည္ အသက္ႀကီး၍ ဉာဏ္ရည္က်ေနသူကိုပင္ တရားထူးရရွိရန္ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည္မွာ တကယ့္လက္ေတြ႔ သာဓကျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ီရိယမျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ထိုက္ေပသည္။ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္သူအဖို႔ ေလာကီအတတ္ပညာ သာမက ေလာကုတၱရာ အသိပညာပါ ရရွိႏိုင္သည္မွုာ မလႊဲဧကန္သာ ျဖစ္ေပသည္။

စာေရးသူအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္သာဓကျပလို၏။ စာေရးသူသည္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္သူမဟုတ္ေပ။ သာမန္ဉာဏ္ရည္သာရွိသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၀ီရိယတရားကို ယံုၾကည္စြာအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ သူငယ္တန္းတြင္ တတိယဆု၊ ပထမတန္းမွန၀မတန္းအထိ ပထမဆု၊ ဒသမတန္းတြင္ သခ်ၤာဂုဏ္ ထူးျဖင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး စတသ(၄၅)သင္တန္းတက္ေရာက္၍ ကြန္ပ်ဴတာဘြဲ႔ျ ဖင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ စတသတြင္ အဆင့္(၁၂၂/၉၂၅)၊ စုမွဴးသင္တန္း(၁၆၂)တြင္ အဆင့္(၂/၉၂၃)၊ ဘာသာစကားသင္တန္းအမစ(၄)၊ အုပ္စု(၁၆)တြင္ ပထမဆုရရွိကာ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ မဟာသိပၸံ(ကြန္ပ်ဴတာ)ဘြဲ႔ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ခြဲမွဴးသင္တန္း(၂၄)တြင္ အဆင့္(၁၁)ႏွင့္ တပ္စိတ္အလိုက္ မိုင္(၃၀)ဆန္းစစ္ တပ္စိတ္ ပထမဆု၊ တဆတ၌ လ/ထကထိက(ကြန္ပ်ဴတာဌာန)ႏွင့္ စာေပဦးစီးအရာရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ (၆၆)ႏွစ္ေျမာက္တပ္မေတာ္ေန႔ အႀကိဳ စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဲ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆု၊ ထို႔ေနာက္ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္ စစ္သည္ေတာ္က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဲ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ဒုတိယဆုရရွိကာ တုိင္းအထိေျဖဆိုခဲ့ရၿပီး ခလရ(၂၆၂)တြင္ တပ္ခြဲမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က ကရခ၊ တစသ(၁၂)၊ တိုက္/စည္း(အရာရွိ)သင္တန္း(၉၈)တြင္ ပထမဆုႏွင့္ ရင္းအဆင့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈမြမ္းမံသင္တန္း(၁/၂၀၁၂)တြင္ ပထမဆု၊ ေကာ့ေသာင္းတပ္နယ္၊ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဳ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆုမ်ား အသီးသီးရရွိခဲ့ေပသည္။ ဉာဏ္ထံုသူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀ီရိယကား အစြမ္းကုန္အားထုတ္သူျဖစ္၏။ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားကို သာဓကျပခ်င္၍သာ ဂုဏ္ကိုထုတ္ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္၏။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ တရားဓမၼေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားႏိုင္ျခင္းမွာလည္း တရားဓမၼမ်ားကိုေလ့လာျခင္း ၀ီရိယတရားေၾကာင့္္ျဖစ္သည္။ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ယူေနခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ေပါင္းစံု၏ တရားေတာ္မ်ား ေန႔စဥ္နာၾကားျခင္း၊ တရားဓမၼစာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ဓမၼစာေပမွတ္စုမ်ား ထုတ္ႏႈတ္မွတ္သားကာ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈျခင္း၊ အလွဴအတန္းမ်ားျပဳလုပ္ကာ အႏုေမာဒနာတရားမ်ား နာၾကားရာ၌ ႐ိုေသစြာနာၾကားျခင္း၊ ေရာက္ရာေဒသတြင္ ကေလးငယ္တို႔ကို စာေပသင္ၾကားေပးျခင္း စသည့္ ၀ီရိယတရား အားထုတ္ျခင္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းအလုပ္ မၿပီးေျမာက္ေသးေပ။ ဤအခ်က္ကား သတၱ၀ါတိုင္း မိမိကုိယ္ကို အျမဲတမ္း သတိတရားျဖင့္ သိရွိထားရမည့္အခ်က္ျဖစ္ သလို ျမတ္ဗုဒၶ၏အလိုေတာ္လည္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ ဆႏၵာဓိကတရားေတာ္တြင္ နာၾကားခဲ့ဖူးသည္မွာ “ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ငါခ်မ္းသာလိုက္တာ ဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ မေအာင္းေမ့ေလနဲ႔” ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရေပသည္။ အနာဂါမ္အဆင့္ သို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္ေတာင္ ျဗဟၼာဘ၀ကိုခင္တြယ္သည့္ ဘ၀တဏွာရွိေနေသး၍ ခႏၶာ၀န္ခ်ၿပီးေနာက္ ကမၻာေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ အသက္ရွည္ၾကာေနရသည့့္ သုဒၶ၀ါသျဗဟၼျပည္ ၌ ျဗဟၼာဘ၀ ေနရေသး ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပကျဗဟၼာမင္းႀကီး တန္ခိုးျဖင့္ မာန္ရစ္ေနျခင္းကို တန္ခိုးခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ ေအာင္ႏိုင္ကာ “ဘ၀မွန္သမွ် ဘယ္ဘ၀မွ မေကာင္း”ဟူ၍ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးသည္ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးအလုပ္၊ ေလာကုတၱရာ ဘ၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္းအလုပ္တို႔ကို အသက္ရွိေနေသးသ၍ မျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကရမည္ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမမ်ားစုသည္ အပ်င္းထူျခင္းႏွင့္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းကို ေရာေထြးစြာ နားလည္ေနတတ္ၾက၏။ အပ်င္းထူေနျခင္းကို ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းဟုမွတ္ယူကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ေျပာဆိုေနတတ္ၾက ၏။ ေလာကမွာ ေငြရွိေအာင္ အားထုတ္ေနဖုိ႔မလိုဘူး၊ စားေသာက္႐ံုေလာက္ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ဘာလို႔ ေလာဘေဇာတိုက္ စီးပြားရွာေနမွာလဲ ဟူ၍ အလုပ္ကို မႀကိဳးစားၾကေပ။ သမေလာဘျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ားကိုကား အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားပင္ မပယ္ၾကေပ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မ်ားျပားစြာ ရွိခဲ့၏။ (ဥပမာ- အနာထပိဏ္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးႏွင့္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးတို႔ကဲ့သို႔တည္း။) တခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္ေန သူမ်ားသည္ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘ၀သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာျဖင့္ သာေတာ့မည္ဟူ၍ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ပင္ ေရာင့္ရဲေနတတ္ျပန္ေပသည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္း ၀ိပႆနာမွသာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူၿပီး ဒါန၊ သီလကို ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုတတ္သူမ်ား ရွိၾကေလသည္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ျခင္းသည္ သံသရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု သိျခင္းကား မွန္ေသာ္လည္း ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူကာ ေျပာဆိုျခင္းသည္ အျပစ္ႀကီးေသာယူဆ ေျပာဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ လိုခ်င္မႈ ေလာဘကို စြန္႔လႊတ္မွ ျပဳႏိုင္သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေလာဘတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ သီလေဆာက္တည္ျခင္းသည္ လည္း သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို လိုလားစိတ္ျဖစ္မွသာ ျပဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေဒါသတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္၊ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ရန္၊ နိဗၺာန္သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္ရန္ ေလွကားသဖြယ္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေသာအလုပ္ အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္ၿပီးမွ လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေမာဟတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ တရားအားထုတ္ျခင္းသည္ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားမ်ားရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္ကမၼပထတရား(၁၀)ပါး မည္သည့္အလုပ္ပင္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေလ်ာင္းေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သြားေနသည္ျဖစ္ေစ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားရွိေနေအာင္ ပါရမီ(၁၀)ပါး မည္သည့္ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္သည္ျဖစ္ေစ မျပတ္ သတိရွိေနမႈသည္ တရားအားထုတ္ျခင္း၏ “စံ”ထားရမည့္ ေက်ာ႐ိုးျဖစ္ေပသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ား ရွိေနခ်ိန္၌ကား တရားအားထုတ္ျခင္း မမည္ေတာ့ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီကုသိုလ္မွန္သမွ်ကို “မိုးရြာတုန္းေရခံ၊ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္”ဆိုသလို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေပသည္။

 ၀ီရိယဟူ၍ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ထႂကြလံု႔လ သြားလာလႈပ္ရွားေနျခင္းကိုပင္ ေခၚဆိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ ၀ီရိယႏွစ္ပါးရွိရာတြင္ စိတ္၀ီရိယႏွင့္ ကိုယ္၀ီရိယတို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုႏွစ္ပါးတြင္ စိတ္၀ီရိယက အဓိကက်၍ ဦးေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ လံု႔လ စသည္တို႔သည္ စိတ္၀ီရိယျဖစ္၏။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္းက ဦးက်ည္ေပြ႔ကို လူတိုင္းၾကားဖူးၾကေပသည္။ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္၊ ၀ါေတာ္ေလးဆယ္ခန္႔အထိ စာၿပီးအိပ္ေန ဘိကၡေ၀ ဆိုသကဲ့သို႔ ရဟန္းသီလကိုသာ ေစာင့္ထိန္းပါေသာ္လည္း စာေပပရိယတၱိ ဘာတစ္ခုမွ မသင္ၾကားခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလသာျပဴတင္းေပါက္မွ ကို္ယ္တိုင္ေန႔စဥ္စြန္႔ပစ္ခဲ့သည့္ ဒန္ပူ (သြားၾကားထိုးတံ)တုိ႔ ေျမျပင္၌ အပုံႀကီးျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္ၿပီး သတိတရား၀င္သြားသည္မွာ “ယခင္ကတည္းက စာေပပရိယတၱိကို ဤဒန္ပူေလးေတြကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္နည္းနည္းျခင္း ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ယခုအခါ၌ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အလြတ္ေရးႏိုင္ၿပီး အာဂံုႏႈတ္တက္ပင္ ေဆာင္ႏိုင္ေနေပမည္” ဟူ၍ စဥ္းစားမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ “ဤယေန႔မွစ၍ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာႀကိဳးစားပါလွ်င္လည္း ရႏိုင္ေသးသည္”ဟူ၍ သတိသံေ၀ဂ ႏိႈးဆြသည့္အတြက္ ရွင္ဘုရင္ထံသြားကာ ပရိယတၱိ သင္ၾကားေတာ့မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္း မိန္႔ၾကားရာတြင္ ဘုရင္က “က်ည္ေပြ႔ အတက္ေပါက္မွ ဒီတစ္သက္ အရွင္ဘုရား စာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟူ၍ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား လိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ထက္သန္ျပင္းျပေနေသာ ၀ီရိယတရား ကို ႏွစ္ဆတိုးျမွင့္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပရိယတၱိကို အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေလေတာ့၏။ မ်ားမၾကာမီ ကာလတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ က်ည္ေပြ႔၌ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေလးမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္ကာ က်ည္ေပြ႔တြင္ အတက္ေပါက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္ဘုရင္ကို ျပသလိုက္ရာ ရွင္ဘုရင္က စာေပပရိယတၱိ ေမးျမန္းျခင္းမ်ားစီစဥ္ၿပီး စာေမးပြဲစစ္သည္တြင္ ေမးခြန္းမဆံုးခင္ အေျဖကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ျခေသၤ့ေဟာက္သကဲ့သို႔ ေမးခြန္းမွန္သမွ် မေၾကာက္ေတာ့သည့္ အသြင္ျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူႏိုင္ေလသည္။ မေျဖၾကားႏိုင္ေသာေမးခြန္း မရွိခဲ့ေခ်။ ဤတြင္ ပိဋကတ္ သံုးပံု ႏွံ႔စပ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးအျဖစ္ ဘြဲ႔တံဆိပ္မ်ားရရွိၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ တြင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ကာ ယေန႔တိုင္လည္း ဆရာေတာ္ဦးက်ည္ေပြ႔ဟူ၍ ျမန္မာတို႔ အမွတ္ရေနကာ ကေလးတု႔ိ စာႀကိဳးစားၾကဖို႔ ဦးက်ည္ေပြ႔စံထားကာ ဆံုးမေျပာၾကား ေနၾကရေပသည္။ ၀ီရိယတရား ထက္သန္သူသည္ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္က ခ်မ္းသာၿပီး လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္ပါက ဆင္းရဲရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမွန္ကိုသြား၊ လမ္းမမ်ား၊ လမ္းမွားမလိုက္မိရန္ ၀ီရိယထက္သန္သူအတြက္ အျမဲသတိခ်ပ္ရမည့္ တရားျဖစ္ေပ၏။ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ဆိုေသာ္လည္း ပုဂံကို ေက်ာခိုင္းေျပးေနပါက ပုဂံကိုေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အေျပးသန္ေလေလ ၾကာလာေလေလ ဆန္႔က်င္ဘက္အေ၀းသို႔ေရာက္ေလေလ ျဖစ္ေနမည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ေလွတြင္ လိုရာထိန္းေပးသည့္ ပဲ့ကဲ့သို႔ ဘ၀မွာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ပညာတည္းဟူေသာ ပဲ့ျဖင့္ အျမဲထိန္းေက်ာင္းရေပမည္။

စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာအလုပ္ျဖင့္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကကာ လမ္းမွန္ရန္အတြက္ ပညာျဖင့္ အစဥ္ထိန္းခ်ဳပ္၍ နိဗၺာန္ႏွင့္မလြဲ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္: ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳလိုက္ရပါသည္။

အျပည့္အစုံသုိ႔